Jaargang nr. 19 2005 De begrafenis volgens het oude boekje Toen er nog geen begrafenisverenigingen bestonden was het begeleiden en ten grave dragen van een overledene burenplicht. St. Martinus is opgericht in 1933; ons verhaal speelt in 1929. Voor de begrafenis van Peet Geert werden dan ook de buren ingeschakeld. Die moesten dan overal voor zorgen, niet alleen voor stemmige kledij maar ook voor een wagen met paard waarmee Peet Geert haar tocht naar de laatste rustplaats zou maken. Ik herinner me dat mijn vader zo'n hoge cilinderhoed op had, maar niet iedereen had de beschikking over een hoge hoed en zo zag men een mooie variatie aan hoofddeksels. De zwarte jassen was meestal geen punt want er bestond in de mode van die tijd maar één kleur en dat was zwart. Op dat punt waren wij allemaal Calvinisten. Er was afgesproken dat Peet Geert haar laatste gang zou maken op de boerenwagen van Lau Cornelisse. De buren waren er voor klaar en toen zij de volgende morgen (gelukkig een beetje ruim voor tijd) bij Lau kwamen om de wagen op te halen, bleek die nog vol met mest te staan... In allerijl werd de mest gelost, maar toen moest de wagen nog worden schoongemaakt. Dat was niet eenvoudig want water bevriest onmiddellijk bij strenge vorst. Het gevolg van de heldhaftige pogingen om de kar schoon te krijgen was het creëren van een ijsbaan. Er zat niets anders op dan Peet Geert dan maar op de ijswagen te schuiven. En zo geschiedde. Aan alle kanten hingen dikke ijspieken aan de wagen en het zal mogelijk de meest bizarre begrafenis aller tijden zijn geweest. Het verschil met begrafenissen die ik als kind op school aanschouwde, was wel bijzonder groot. Onze school stond naast de kerk en de les begon om negen uur. Dat was ook het aanvangstuur van de requiern missen en om de 58

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Jaarboek Stichting Oud Limmen | 2005 | | pagina 59