Jaargang nr. 19 2005
DE ZWARTE BLADZIJDE UIT MIJN GESCHIEDENIS
Als ik nadenk over wat ik me van de oorlog herinner dan geloof ik stellig dat de
volwassenen van die tijd traumatische ervaringen hebben overgehouden. Voor
kinderen van 10 tot 15 jaar waren de gebeurtenissen van een heel andere orde. Dat
er zo veel veranderde vonden wij eigenlijk wel spannend.
Langzaam maar zeker werd de toestand nijpender. 'T werd steeds moeilijker om aan
de kost te komen. Ons gezin heeft niet echt gebrek gelden en wat we tekort kwamen
kon worden aangevuld met hetgeen we van familie kregen. Mijn oom, Reinier Duin,
getrouwd met tante Jans, een zuster van mijn vader, had een grote boerderij in
Bakkum. Vanwege het feit dat Bakkum in het 'Sperrgebiet' lag werd ik met de taak
belast daar geregeld naar toe te fietsen, want jongens van mijn leeftijd werden bij de
controlepost op het viaduct op de Zeeweg geen strobreed in de weg gelegd. Op zo'n
tocht naar Bakkum beleefde ik dan een voorval, dat zich nooit meer zal herhalen. In
die tijd hadden we al ervaring met 's nachts overvliegende bommenwerpers. Maar op
een mooie zonnige voorjaarsdag was het zicht overweldigend. 'T geluid uit zee zwol
aan tot een alles overheersend gedreun. Als een enorme zwerm grote vogels
verschenen ze hoog in de lucht, zilverkleurig blinkend in de zon. Het geluid werd
aangevuld met het geknal van het afweergeschut in de duinen.
Bij nu vergeleken was dat eigenlijk een achterlijk gedoe. De projectielen werden de
lucht ingeschoten met de bedoeling om op het hoogst bereikbare punt te ontploffen.
In die regen van metaaldeeltjes moesten de vliegtuigen worden geraakt. Ik heb één
keer gezien dat het inderdaad gebeurde. Het begon als een lampje dat steeds feller
ging branden. Daarna ontstond rook en het motorgeronk veranderde. Vervolgens
was te zien dat de bemanning het toestel had verlaten want aan hun parachutes
zweefden ze hoog in de lucht. Het toestel was in tussen helemaal
32
