Jaargang nr. 17 2003 was erg met ze begaan en had gezegd dat hij wel zou zorgen dat alles voor elkaar was. Bregt deed daar het woord namens Mevr. Bosma. Want de burgemeester en dus ook zijn vrouw, wilden zich er niet mee bemoeien. Bregt riep alle vrouwen op om weer te willen tekenen voor het lidmaatschap. "We willen weer het Vrouwengilde oprichten en dat jullie allemaal lid worden. Ongeacht het geloof." Bregt wist niet meer precies hoe het toen afgelopen is; haar zittingsjaar als vice-president was toen om en ze moest weer aftreden. Maar pastoor Bangert won het uiteindelijk toch. De zorg voor de ouderen Bregt's vader en moeder zijn oud geworden, alle twee 87. Ze heeft ze tot hun dood toe verzorgd. Daar waren ze alle twee verschrikkelijk blij mee, maar zij zat altijd vast. Vader was de laatste jaren dement en moeder was wel zo'n 30 jaar reumapatiënt. De laatste jaren van haar leven werd ze rond gereden in een rolstoel en moest overal mee geholpen worden. Dat was een bonk werk, daar zit eigenlijk haar hele leven in. Ze moest regelmatig achter haar vader aan, als hij de weg opging moest ze even met de fiets gaan kijken welke kant hij op ging. Je raakt op een gegeven moment zó gewend aan de eigenaardigheden van je ouders. Dus toen ze eenmaal begonnen te sukkelen en je het eind zag komen, vond ze dat verschrikkelijk. Haar vader was op een gegeven moment gevallen. Broer Jan kwam thuis en zei dat moeder wel eens mocht kijken, want vader had een hele tijd gestaan met z'n hand op z'n been, d'r was vast wat mis. Moeder zei dat de broek uit moest, want ze moest het zien. Maar vader deed het niet en zei dat Jan maar wat teutte. Twee dagen later kon hij geen stap meer geven. De dokter werd erbij gehaald en die zag dat er bloedvergiftiging in zijn been gekomen was. Daar heeft hij toen nog maar 2 weken mee geleefd. 45

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Jaarboek Stichting Oud Limmen | 2003 | | pagina 46