Jaargang nr. 17 2003 familie naar de kerk. Vol bewondering werd daarnaar gekeken, omdat het er keurig verzorgd uitzag. Auto's zag je niet. Pijnappel, de kleermaker, had een T-Ford om de boeren langs te gaan. Als ik aan Limmen denk, denk ik ook aan de kerk, de blijde roomse kerk. Na pastoor de Wolf had je pastoor van Leeuwen, die niet kon preken. Hij was blij als er ijs lag of als er een belangrijke voetbalwedstrijd gespeeld moest worden. Want dan had hij genoeg reden om de mis af te raffelen. Hij was als eerste op het ijs of het voetbalveld. Een schat van een man; wij lieten hem met kaarten altijd winnen, want hij kon niet tegen z'n verlies. Zijn godsdienstles op school was heel gezellig in de vijfde en zesde klas van meester Mok. Een bijzonder verhaal Omstreeks 1963 werd de W.A.M. ingevoerd, de Wet Aansprakelijkheid Motorvoertuigen. Door die wet kwam er een lawine van werk op verzekeringsmaatschappijen af, in mijn geval de Nederlanden van 1845. Om al dat werk aan te kunnen hebben we de herintrede van (huis)vrouwen ontdekt. Dames die door huwelijk en kinderen niet meer werkten kregen bij ons een nieuwe kans. Prima personeel met een goede opleiding en achtergrond. Ik had toen de leiding over zo'n groep wat oudere vrouwen. Na maanden met ze te hebben gewerkt, begon 'n dame naast me over het geluid van de passerende 'loc' van de Nederlandse Spoorwegen. Destijds reden over het tramspoor naar Scheveningen kolenwagens, getrokken door een kleine locomotief. Dat ding produceerde een bepaalde fluittoon, naar aanleiding waarvan de bewuste dame opmerkte :"het lijkt 'Bello' wel van vroeger." Toen werd mijn nieuwsgierigheid gewekt, zo van: "Oh Bello van Alkmaar naar Bergen vv.?" "Ja, dat ken ik van mijn schooltijd in Alkmaar." "Hé, daar ben ik ook op school geweest; waar komt u vandaan?" "Uit Limmen; en u?" "Ook uit Limmen." 19

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Jaarboek Stichting Oud Limmen | 2003 | | pagina 20