Jaargang nr. 17 2003 Het Rijk ging geld beschikbaar stellen om de weg te verbeteren. Men zou dat geld wel weer terug verdienen met het instellen van tolbomen over de weg, op de grenzen van de steden en dorpen. In 1818 begonnen de plannen vorm te krijgen en kon de aanbesteding beginnen. De Limmenaar Pieter Dekker, een zoon van Thijs Dekker, was als jongeman werkzaam bij zijn vader die een graanhandel dreef. Pieter was 26 jaar oud toen 'de nieuwe tijd' aanbrak en dacht er over na. Waarom zou hij bij zijn vader in de graanhandel blijven? De nieuwe tijd lokte met nieuwe uitdagingen. Moderne wegenbouw was een nieuw vak, in de omgeving van ons dorp was niemand te vinden die daar verstand van had. De jonge Dekker nam ontslag bij vader Thijs en ging zich verdiepen in wat moderne wegenbouw vereiste. Hij meldde zich als "aannemer van publieke werken" en deed met de aanbesteding mee. Dat lukte ook, en Dekker kon aan de slag. De weg moest zo recht mogelijk en dat hield in dat er heel veel land moest worden aangekocht waar het tracé kwam te lopen. Toen kwam de eerste tegenvaller, want de eigenaren wilden wel verkopen maar eerst moesten zij dan de oogst van het land binnen hebben. De gemeente verzocht aan de Staatsraad om voor dat uitstel toestemming te verlenen. Het Rijk had immers de macht tot onteigening, als eigenaren zouden weigeren te verkopen. In het antwoord van de Staatsraad Gouverneur wordt gezegd dat het verzoek kan worden ingewilligd, maar dat de schade die geleden wordt door de aannemer en de tiendbezitters zal moeten worden betaald. Toen de oogst van het land was, kwam er opnieuw een kink in de kabel. Er was eerder al een taxatie gemaakt waarbij de grondprijs was afgesproken en daar waren de landeigenaren het mee eens geweest. Maar nu puntje bij paaltje kwam vond de waterstaatsambtenaar dat die prijs te hoog zou zijn geweest. Hij maakte een nieuwe taxatie en legde dat de eigenaren voor. Geen sprake van natuurlijk; daar namen de eigenaren geen genoegen mee. Zij eisten dat de eerste taxatie als verkoopprijs zou gelden en verder wensten zij er niet over te praten. Een onteigeningsprocedure zou weer meer tijd vergen en 9

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Jaarboek Stichting Oud Limmen | 2003 | | pagina 10