Jaargang nr 15 2001
bescheiden dorpje niet hoef te schrikken van een grondprijs van
fl. 400,- of een woning van fl. 500.000,-.
Maar niet alles was zo goedkoop. Het bestuur rekende op een
gemeentegarantie van fl. 750.000,- Geen misselijk bedrag, maar daar
werden dan wel het bejaardencentrum en de huisjes van gebouwd.
Voor de eerste huisjes werd de huur vastgesteld op fl. 145,- per
maand. Dat is ook een aardig verschil met tegenwoordig. En reeds die
prijs vond dr. Bremmers maar bedenkelijk naar Limmerse maatstaven.
De huisjes konden vrij goedkoop blijven doordat ze werden gebouwd
als een leerlingenproject. De architect had zijn bedenkingen over de
kwaliteit van het afgeleverde werk, maar besloot loyaal mee te werken.
Van de kant van de gemeente werd alle medewerking gegeven. Het
gemeentebestuur zag heel goed dat het bejaardentehuis en de wijk er
omheen een sieraad voor het dorp zou zijn. Voor die tijd was de opzet
ongekend gerieflijk, vooral in vergelijking met de kosten. Maar dat wil
niet zeggen dat alles altijd vlekkeloos ging. Zo moesten er enkele
bomen het veld ruimen; dat werd op een vrije zaterdag gedaan. Er
werd ook als vriendendienst een sloot gegraven langs pastoors bosje.
Op het gemeentehuis had het bestuur te horen gekregen dat er een
natuurlijke afscheiding moest komen, maar liever geen haag. Dus, wat
doe je dan
Burgemeester Molhoek was laaiend, maar stond voor een voldongen
feit. Hij werd getroost met de belofte dat er opnieuw bomen geplant
zouden worden en dat voor de rest alles keurig netjes zou worden.
Met de toekomstige bewoners van de Meidoornlaan, waar op dat
moment ook gebouwd werd, onderhield het bestuur zorgvuldig contact.
De mensen waren van alles op de hoogte en hebben dan ook nooit
dwars gelegen. 'Leven en laten leven' was de opstelling.
Wie wil er
Er werd in de gemeente druk gepeild naar belangstellenden en
mensen die so-wie-so in aanmerking kwamen. Dr. Bremmers had al
67