Jaargang nr. 11 1997
DORUS KEIJZER VERTELT
Wij mensen blikken graag terug, al zou het alleen al zijn om te zien wat er allemaal veranderd is in
die eeuw van ons, die bijna om is.
Om daar achter te komen wilde ik gaan praten met mensen die de eeuw konden overzien en aan
den lijve de veranderingen hebben ervaren omdat zij hier geboren en getogen zijn.
In boekje nr. 10 lieten wij Jaap Mooy aan het woord met verhalen over het Stet en zijn omgeving in
de eerste helft van deze eeuw.
Een van de mensen die ook aan de voorwaarden voldoet is Dorus Keijzer; bij iedere Limmer
bekend en een gezellige verteller.
Dorus stemde toe en nam plaats op z'n praatstoel:
"Mijn grootvader", zo begon hij, "kwam in de vorige eeuw lopend uit Graftdjk naar Limmen, en
verhuurde zich als boerenknecht bj Piet Kuys aan de Visweg. Hij ging wonen in een huis om de
hoek aan de Oosterzij, dus hij was altijd dicht bij z'n werk."
Dat huis werd in tweeën bewoond en de vrouw die aan de wegkant woonde, dreef ook nog een
winkeltje. Zo'n nerinkje waar aan de zoldering een zij rookspek hing voor de verkoop, en de kruide
nierswaren in houten schapjes zaten, terwijl een gebogen schepje en papieren zakjes naast de
weegschaal op de toonbank lagen te wachten op de klanten.
Volgens de overlevering zou het vrouwtje, bij het afwegen van de boodschappen, zo nu en dan
weleens gefraudeerd hebben.
Dat ging zo: als zij de rijst, suiker, gort, erwten of bonen in een zakje had geschept en op de
weegschaal zette, terwijl de klant intussen de juistheid van het gewicht angstvallig controleerde,
dan keek zij zo schuinweg naar het raam en riep: "wie gaat daar nou?" En dan gebeurde het:
terwijl de nieuwsgierig gemaakte klant even zijn blik verplaatste van de weegschaal naar de weg
en daardoor het zo noodzakelijke toezicht op zijn negotie een moment kwijt was, sloeg het handige
wijfje toe. Snel als een kat nam zij weer een schepje terug van het zo even correct bevonden
gewicht en zette met een snelle beweging het zakje op de toonbank; klaar voor de afrekening.
29
