Jaargang nr. 9 1995
mjn hoofd was iets voorover gezakt, zodoende hing hij iets verder van mijn
gezicht af. Weerzinwekkend, zoals hij toen voor mijn gezicht hing en mij als
het ware hypnotiseerde. Ik durfde geen kik te geven maar ik kon het ook niet.
Jij stond met je rug naar me toe en had geen notie van wat ik doormaakte."
"Het zal mogelijk heel kort geweest zijn; jij draaide je om en moet gewoon
gedacht hebben dat ik de spin stond te bestuderen. Je kwam heel kalm naar
me toe en pakte de spin met je linkerhand en met je rechterhand lichtte je heel
voorzichtig de spindraadresten van mijn haar. Je bekeek de spin en met een
stem als van heel ver weg hoorde ik je zeggen, terwijl je het geheel
voorzichtig onder de heg legde: "Het beschadigde web eten ze altijd weer
op"." "Je pakte m'n hand, om me over de greppel te helpen en nog steeds niet
mezelf van de schrik hield ik je hand vast en liep ik zonder dat ik nog een
woord kon uitbrengen met je mee naar huis. Ik was de volgende dag ziek en
werd naar huis gebracht; Amsterdam, waar wij, zoals je weet, toen nog
woonden." Zo blijkt ook dat de herinnering aan een bepaalde tijd voor ieder
heel anders kan zijn. Voor mij is ook heel naar uit de oorlog, de herinnering
aan de stroom van overvliegende bommenwerpers naar Duitsland. Uren
duurde dat, dagen en nachten. Het was één dreun, met daartussen, het nare
voor ons dan, de steeds in de lucht uiteen knallende granaten, die op de
vliegtuigen werden afgevuurd. Daarvan vielen veel scherven bj ons neer en
die hebben ook slachtoffers gemaakt. De grootste angst was er wel voor de
blindgangers: granaten die in de lucht niet afgingen en dan hier of heel vaak
in Heiloo als een bom neerkwamen. Het maakte echt verschillende
slachtoffers. Dat zou op zich een verhaal kunnen zijn.
Piet Buur
40
