Jaargang nr. 9 1995 werd zo breed, dat de takken met wind de verf van de boet afschraapten en ik wil hem toch niet missen. Let maar eens op, het volgend jaar bloeit hij weer prachtig." Want nu is het met zo'n vlier zó, als die bij de grond wordt afgezaagd, reageert de boom daarop, door het voorjaar daarna heel veel nieuw hout te maken. ALS SCHUILPLAATS Het tweede jaar daarna, kon ik tussen de takken zitten en het hele erf overzien terwijl niemand mij zag - wat heel naar was, maar dat besefte ik pas later - en kon ik de volwassenen afluisteren zonder dat zij mij in de gaten hadden. Het nare was: de oorlog was ophanden en daar hadden ze het over. In één van de huizen aan de B.N.straat woonde een fransman; als ik mij goed herinner stond er Moussault op zijn deur. Wat die vertelde over jodenvervolging en concentratiekampen, ik was er ziek van. En volgens hem was Duitsland zó arm, het zou zeker alles bij ons wegstelen. We konden ze niet tegenhouden, ze hadden pantserwagens met ijzeren rupswielen. 's Nachts droomde ik dat ze zó bij ons door de dorsdeuren naar binnen reden. Drijf doornat van het zweet werd ik wakker. Moeder dacht dat ik ziek was en ik durfde niks te zeggen. Het zou dan voor mij gebagatelliseerd worden en het afluisteren zou mij zeer kwalijk genomen zijn; dat zou op hetzelfde vlak getrokken worden als oneerlijkheid. JE DOOD SCHRIKKEN Op een dag moest ik vader helpen, met tulpen sorteren. Dat moest met de hand gebeuren; het waren tulpen - Pink Beauty - die een hele kwetsbare huid hebben. Het is voor een jongen wel leuk verantwoordelijk werk; wel wordt het gauw routine en dat geeft weer ruimte tot overpeinzingen. Ik was daar veel te veel mee bezig; met het lijden dat ik vreesde en heel anders op kwam dagen. Daar werden we plotseling opgeschrikt door lawaai van zwaar ijzer, dat moest over het paardepadje zijn bij ons voor de deur. In een flits kwam er een enorme angst 33

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Jaarboek Stichting Oud Limmen | 1995 | | pagina 34