Jaargang nr 8 1994
geplaatst want die scheidsrechters, nou die deugden toen ook al niet; 't
was of ze met een dropveter waren om te kopen, de snoodaards.
Ook al was de kapelaan, als hun geestelijk adviseur, vaak als
toeschouwer op het veld aanwezig, in de hitte van de strijd en bij zoveel
onrecht vergeet je het wel eens. Nee, dan kan niemand je het kwalijk
nemen dat er wel eens een lelijk woordje uitroept. Het leven is nu eenmaal
sterker dan de leer.
Een hele stoet misdienaars gaat de processie vooraf
Nog weer iets verder was sinds 1933 het klooster van de zusters Juliana
en het daaraan grenzend 'putje': Onze Lieve Vrouw ter Nood, de
bedevaartplaats.
De muziek en zang die daar zondagsmiddags klonken waren zeer
welluidend en het geheel kon soms bizarre contrasten opleveren. Stel je
maar even voor: binnen een straal van 500 m. klonken schoten, vloeken
en processiegezang begeleid door koperblazers, door elkaar. Maar de
Mookesheiers vonden dat heel gewoon; dat waren zij gewend, daar
zeurde niemand over.
33
