Jaargang nr 8 1994
Dat kostte natuurlijk veel geld, en net als vele anderen had Vermeulen dat
niet. Hij had daarom een schriftelijk verzoek aan de gemeente gestuurd
(hij was tenslotte toch postbode) om een regeling te treffen met de
gemeente Alkmaar.
Dit leverde in de gemeenteraad een discussie op die wij niet zouden
begrijpen in deze tijd. Nu kan een kind ongehinderd elke vorm van
onderwijs volgen zonder dat daarbij de gemeente wordt ingeschakeld,
behalve als de gemeente een en ander moet betalen. Toen moest de
gemeente gewoon alles betalen in dit soort gevallen.
De gemeenteraad had het er maar moeilijk mee, want stel je voor dat er
teveel van dit soort kinderen zouden zijn, dan zou de gemeente in korte
tijd financieel in de problemen komen. De Burgemeester stelde uiteindelijk
voor om met het gemeentebestuur van Alkmaar te gaan praten om
zodoende het kind op de Burgerschool te krijgen, maar de rekening zou
toch zoveel mogelijk op de ouders worden verhaald.
Uit latere notulen bleek dat een gemeenschappelijke regeling met Alkmaar
de enige oplossing was, waardoor er gewoon meer kinderen het onderwijs
in Alkmaar konden volgen, maar een deel van de kosten moest wel door
de ouders worden betaald.
SALARISSEN VAN ONDERWIJZERS EN
GEMEENTEPERSONEEL.
De salarissen waren in die tijd niet om over naar huis te schrijven voor
veel mensen. Ook de ambtenaren en onderwijzers klaagden steen en
been en wilden toch wel eens enige verbetering zien in hun financiën.
Hierover hadden ze gezamenlijk een brief geschreven aan het
gemeentebestuur met het vriendelijke verzoek hier toch eens over na te
denken.
Nou dat hadden ze gedaan, en het verzoek werd afgewezen.
U moet zich voorstellen dat ene Arie Mooy die kruidenier was, blijkbaar
ook geen vetpot, had gesolliciteerd naar de functie van
hulptelegraafkantoorhouder. Die baan hield in dat hij bij nacht en ontij
eventuele telegrammen moest rondbrengen in het dorp ingeval de
telegraafkantoorhouder door omstandigheden niet kon, of niet aanwezig
was.
24