Pas nu, nadat ze gepensioneerd zijn en de zorg voor het gezin ook niet
meer zo veel tijd vraagt, nu pas komen de herinneringen weer volop
boven drijven. Dan is het goed datje leuke dingen kan vertellen, maar ook
datje vreselijke gebeurtenissen van je af kan praten. Jaarlijks worden er
reünies gehouden voor de veteranen en daar maken velen gebruik van.
Het ontmoeten van oude dienstkameraden is natuurlijk ontzettend leuk.
HET KATHOLIEK THUISFRONT
Er is nog een aspect uit die tijd dat niet onvermeld mag blijven: het
thuisfront. De Limmer jongens, in de leeftijd van zo ongeveer 20 jaar,
werden als dienstplichtige soldaten naar het verre Indië gestuurd en men
besefte maar al te goed dat ze daar niet heen gingen om feest te vieren.
Het is begrijpelijk dat de familieleden van die knapen in hoop en vrees
achterbleven; immers, zo vlak na die verschrikkelijke oorlog die wij zelf
hadden doorgemaakt wisten zij maar al te goed hoe oorlogsgeweld van
een zachtmoedig mens een sadist kon maken. Dat mocht volstrekt niet
gebeuren; maar hoe kon je dat voorkomen?
Ook de kerken waren daar bezorgd om en in samenwerking tussen
kerkelijke leiders en mensen uit de samenleving werd "Het Thuisfront" op
poten gezet. Voor Limmen waren dat: Wim van Diepen, Jaap Min, Cor
Nuyens, Ber Admiraal en kapelaan Van der Stap; daarnaast werden zij
geholpen door vele vrijwilligers. Die organisatie stelde zich ten doel het
contact te onderhouden met de jongens overzee, zodat zij niet van hun
wortels zouden vervreemden, maar er steeds aan werden herinnerd dat
ergens in het verre Kennemerland in het dorpje Limmen een thuis op hen
wachtte. Dat het noodgedwongen verblijf zo ver van huis, maar een
tijdelijke en kortstondige zaak was.
Thomas Min gaf mij een pakketje met de maandelijkse stencil "Ons
Contact" dat aan alle jongens werd toegezonden. Hij had ze steeds
JAARGANG NR. 7 1993
41