JM
dK -
Don van Lier
uitspraak van een kinderrechter. Vanuit de staf is de hulp
verlening erop gericht om het contact met de ouders te her
stellen, als daar een mogelijkheid voor bestond.
In 2009 beraadt Parlan zich op de toekomst van Antonius.
De manier waarop jarenlang kinderen in het monumentale
pand zijn ondergebracht (grootschalig en afgelegen) is
verouderd. Bovendien dreigt door een verminderde vraag
naar de hulpvormen onderbezetting. Men komt tot de con
clusie dat Antonius bouwkundig verouderd is en het beste
kan worden afgestoten. Veel kinderen op Antonius zijn
gebaat bij kleinschalige opvang met vaste opvoeders in
zogenaamde ‘gezinshuizen’, een zware vorm van pleeg-
zorg. De gezinshuisouders zijn professionele hulpverle
ners (in dienst van Parlan) die kinderen in huis nemen die
intensieve behandeling nodig hebben. Tussen de kolonie-
tijd en die van nu is er in de wereld van de jeugdzorg veel
veranderd, maar het monumentale gebouw uit 1934 heeft
niets aan grandeur verloren. De kapel is gesloopt en Sint-
Antonius waakt nog steeds over het gebouw, ook al heeft
het beeld de tijd niet ongeschonden doorstaan.
De locatie aan de rand van de duinen straalt nog steeds de
rust uit die toen belangrijk gevonden werd en ook voor
haar toekomstige bewoners en gebruikers zal gelden.
Anton Gerritse was de laatste kok van het huis. Anton: “In
2000 werd besloten om kant en klare maaltijden in te kopen.
Dit zou efficiënter zijn dan zelf koken, je hoefde de maaltij
den alleen maar op te warmen. Drie jaar later ging ik weer
zelf koken, dat was drukker maar veel lekkerder en hierin
kon je ondanks de halffabricaten weer wat van jezelf kwijt!”
Aart Leemhuis en Wendy van der Maarel hadden van 1991
tot en met de sluiting ook bemoeienis met het kinderhuis.
Wendy: “De kinderen hadden hier wat meer wondjes van
het buitenspelen, omdat het ook zo goed kon. Ouders lossen
dat normaal gesproken op met een pleister en een aai over
de bol. De groepsleiding nam het zekere voor het onzekere
en stuurde ze naar dokter Wendy.
Jeugd Opvoedhulp is niet overbodig, maar verandert.
Steeds vaker wordt hulp geboden aan gezinnen in hun eigen
buurt, hun eigen huis, school, dorp of stad. Dichtbij en klein
schalig. Toch doet het iedereen een beetje pijn om afscheid te
nemen van Antonius. Daar liggen de herinneringen, vrolijke
en pijnlijke, van duizenden kinderen en hun ouders.
Met dank aan:
Marijke Borst, Anne Franken,Wendy van der Maarel,
Marlou Molkenboer-Nijst, Ernst Mooij, Marian Mooij,
Piet Zomerdijk en Tineke Zonneveld-Nuyens.
Bronnen:
Archief Aloysiusstichting;
Monumentenregister Rijksdienst voor het Cultureel Erf
goed, monumentnummer: 524129;
‘Vergeet niet het zwakke kind’ Geschiedenis van de
stichting Katholieke Kinderhuizen (2007).
Na 75 jaar verblijven er in Bakkum geen kinderen meer
die moeten aansterken om de maatschappij energiek tege
moet te kunnen treden. Een citaat uit het Nieuwsblad van
Castricum: “Kinderhuis Antonius heeft op zaterdag op 23
juli 2011 na 75 jaar haar deuren gesloten. Maar liefst 500
mensen gaven zich op voor de reünie die bij dit afscheid
werd gehouden. Bleekneusjes, kinderen uit de jeugdzorg
en medewerkers dwaalden door de gangen en haalden
gezamenlijk herinneringen op. Een bijzondere afsluiting,
voor iedereen die hier gewoond en gewerkt heeft.”
Een bezoekster van de reünie merkte op: “Ik moest hier
na het bombardement van Rotterdam van ‘40 heen en had
moeite met het strenge regime.” Maar ook mooie herinne
ringen werden uitgewisseld. Simon Visser verbleef in 1990
in Antonius en het tandenpoetsen is hem altijd bijgebleven.
Simon: “Als we onze tanden poetsten, stond de leiding te
kijken en moesten we op commando onze mond spoelen.””
X
Als definitief afscheid luidt oud-bewoner Simon Visser voor de laatste keer de bel van Antonius.
46
'iAW
