v.
f
Een medisch kinderhuis
Marlou Molkenboer-Nijst is van 1957 tot 1986 aan Sint-
Antonius verbonden, eerst als adjunct-directrice en vanaf
1975 als directrice. Zij heeft grote ontwikkelingen en ver
anderingen in de werkwijzen voor behandeling van de
geplaatste kinderen met leer- en gedragsmoeilijkheden,
meegemaakt en toegepast.
In de jaren zestig komt men tot het oordeel dat met het
regiem van rust, reinheid en regelmaat het gewenste resul
taat onvoldoende wordt bereikt. De aanpak moet meer
op het individuele kind gericht zijn. Zes weken is een te
korte tijd om veranderingen in het gedrag van kinderen te
kunnen aanbrengen. De tijdsduur van het verblijf wordt
verlengd tot drie maanden en bij uitzondering zo nodig
langer. Door het bestuur wordt de koloniehuis B-status
aangevraagd en verkregen onder de voorwaarde dat ook
onderwijs zal worden geboden. Op deze wijze kwamen
er meer mogelijkheden om aan het individu aangepaste
adequate opvang en behandeling te geven.
Eind jaren zestig komt er in Nederland een splitsing in
de werkwijze van de koloniehuizen. De goed functione
rende B-kinderhuizen kunnen, na een zorgvuldige inspec
tie, door het Ministerie van Volksgezondheid (jeugd-
geweest, omdat Zeeveld toch wel ver van school was en
omdat ik altijd met de kinderen van de kolonie kon optrek
ken. De groepen kwamen op de boerderij naar de beesten
kijken en ik werd heel vaak opgehaald om mee te wan
delen. Tijdens de wandelingen werd er volop gezongen
en deden we spelletjes in het duin. Bij slecht weer werd
er binnen geknutseld en er was ook een soort gymzaal.”
Marian herinnert zich ook dat er bij het huis een groot
grasveld was waar een sportdag werd gehouden, onder
andere met zaklopen en dat men in de zomermaanden
ook wel naar zee ging voor de jaarlijkse stranddagen.
Dan moest er door het duin een hele lange wandeling naar
het strand gemaakt worden. Piet de Waard (de al eerder
genoemde tuin- en klusjesman en kapper) bracht dan
tussen de middag in grote rieten manden brood en kar
nemelk. Marian:”Ik heb eind jaren zestig altijd met veel
plezier met de kinderen gespeeld. Wat ik nog weet is dat er
wel kinderen erg verdrietig waren en soms huilden. Toen
begreep ik niet waarom, maar voor sommige kinderen was
het helemaal niet leuk in het koloniehuis. Ze hadden heim
wee en bezoek kwam er volgens mij alleen op zondag en
waarschijnlijk ook niet elke week.”
a
i
-J
In de dokterskamer bij dokter Moons. Zuster Nijst kijkt toe.
43
Een groep jongens met hun leidsters, enkele stafleden en dienstpersoneel poseren ergens in de duinen. De dame in de zwarte jurk met witte
strepen is juffrouw Annie, onder haar directrice Bierman en uiterst rechts zit Ida Bollen.
