De buren
met rector Van Dieren en dokter Moons de naoorlogse staf
van het huis vormen. Schoolartsen pikken de zwakste kin
deren eruit en dragen die voor om uitgezonden te worden
naar een kinderkolonie. De uitzending is voor een periode
van zes weken, echter zonder regulier schoolonderwijs.
Antonius had toen de zogenaamde A-status. De kinderen
komen met bussen aan en worden verdeeld in groepen van
ongeveer 15 kinderen van gelijke sekse en leeftijd met één
leidster per groep.
Ernst herinnert zich ook nog de indeling van het gebouw.
In de zuidelijke vleugel van het hoofdgebouw sliepen
links beneden de jongens en rechts de meisjes. De direc
trice had haar woonvertrekken in het entreegedeelte. Het
meeste personeel woonde intern. De groepsleidsters had
den boven in het middendeel hun kamers. Daar bevonden
zich ook een conversatiekamer en een linnenkamer. In de
noordwestvleugel waren op de begane grond de keuken,
de afwaskeuken, de broodkeuken, de eetzaal voor de kin
deren, en de eetkamers voor de begeleidsters en voor het
huishoudelijke personeel. Het hoofd van de huishouding
had haar woonkamer ook beneden in de noordwestvleu-
gel. Rector Van Dieren, de geestelijke verzorger, had een
woonvertrek in de smallere noordoostvleugel, waar ook
de ziekenboeg was.
Achter het koloniehuis staat de voormalige boerderij Zee-
veld, waar toen de familie Mooij woonde. Ernst weet nog
goed dat hij en zijn broer Nico bij Antonius kind aan huis
waren. Ernst: “Directrice Bierman zwaaide er toen de
scepter, juffrouw Annie Völler was het hoofd van de huis-
42
houding, Ida Bollen de kokkin en Piet de Waard de tuin
man. De laatste twee trouwden met elkaar. In de keuken
kregen wij vaak een bord stevige havermoutpap met flink
wat suiker. We mochten het Sinterklaasfeest altijd meevie
ren en Piet de Waard was ook onze kapper. Zomers zette
hij ons ergens buiten op een stoel en in de winter knipte
hij ons in de indrukwekkende verwarmingskelder onder
de ingangspartij. Als de afwas werd gedaan, kon je het
gezang van de huishoudelijke hulpen horen tot op het erf
van boerderij Zeeveld.”
Onder de kinderen zijn veel slechte eters, waaronder ook
kinderen die thuis nooit een warme maaltijd kregen. Om
hen aan het eten te krijgen, wordt geen dwang gebruikt,
maar door de maaltijd slechts gedurende een beperkte
tijdsduur aan te bieden, wordt er na een aantal dagen trek
in eten opgewekt. Truus Sonsma-Konijn werd in 1949
voor zeven weken in het Antonius opgenomen, omdat ze
thuis te weinig at. Truus: “Het ontbijt van havermout met
een dik vel erop kreeg ik niet door mijn keel en dan zat er
ook nog oud brood bij. De korstjes stopte ik in mijn schort
en spoelde ze door de wc. Ik ging er dood van heimwee
en heb zelfs geprobeerd om tijdens een wandeling weg te
lopen. Uiteindelijk heeft het ook niet geholpen, ik eet nog
steeds niet veel.”
Naast zorg voor voeding wordt er veel aandacht besteed
aan rust, reinheid (hygiëne) en regelmaat, alles volgens
een vast patroon.
Ook Marian Mooij, van een volgende generatie, heeft haar
herinneringen aan het Antonius. Zij is de dochter van Siem
Mooij, een broer van Ernst. Nadat Siem de boerderij van
zijn vader had overgenomen, heeft Marian enkele jaren op
boerderij Zeeveld gewoond. In 1968 verhuisde het gezin
naar de Van Tienhovenhoeve aan de Heereweg.
Marian: “De periode dat ik met de kinderen van het Anto-
nius optrok, was in het begin van de jaren zestig, toen ik
ongeveer vijf jaar was. Ik ben niet op de kleuterschool
s
WBRVV C
mi
Meisjesspeelzaal.
Piet de Waard met de buurjongens Ernst
en Nico Mooij.
F 1
.4—
