SLIJT-
VERGUNNING
Het bier, dat we inkochten bij drankenhandel Koop uit
Beverwijk, werd in houten vaten geleverd en 's zomers
gekoeld met ijsblokken van de melkfabriek.
Van concurrentie met Borst was totaal geen sprake. Zij
hadden een grote zaal en er kwam ook ander publiek. Het
café was ook niet de grootste bron van inkomen voor ons
gezin. In de eerste plaats hield vader de brandstoffenhan-
del aan en daarnaast vervoerde hij met paard en wagen
aardbeien naar Beverwijk. Vader had trouwens wel een
hekel aan schenken op de pof, want dat kostte klanten, zei
hij altijd. Als iemand in het krijt stond, was hij namelijk
bang dat die naar een ander café zou gaan.
We hadden veel vaste klanten die een kaartje kwamen leg
gen of een biljartje maakten. Ook zagen we steeds dezelfde
gasten van kampeerterrein Bakkum. Dat waren rasechte
Amsterdammers, waar je ontzettend mee kon lachen. Op
een keer kwam eens een stel kampeerders binnen met een
jongetje van een jaar of zes dat moest plassen. In die tijd
legden we altijd een schijfje citroen in het urinoir voor de
frissigheid. Toen het jongetje terugkwam zat hij lekker te
sabbelen op het citroenschijfje...
Ik kan mij niet herinneren dat er problemen zijn geweest
door dronkenschap of dat de politie erbij moest komen.
Vader kon goed met mensen overweg en had bovendien
handen als kolenschoppen. Vaak ging hij 's morgens om
een uur of tien met een bak koffie op de veranda zitten.
Op een gegeven moment kwam er een man aanrennen die
op weg was naar de kerk. Vader hield de man staande en
zei tegen hem dat hij zich niet hoefde te haasten, omdat
de kerk pas om 11.00 uur zou beginnen. Toen bleek dat de
voorbijganger op weg was naar de gereformeerde kerk,
waar vader natuurlijk nooit aan gedacht had!
Van de oorlogsjaren weet ik niet veel meer, alleen dat het
café een aantal jaren werd gesloten en volgens mij was dat
tijdens de evacuatieperiode. De kermistijd staat mij nog
wel helder voor de geest. Dat betekende een hogere omzet,
maar ook meer kosten. Zo hadden we speciaal voor die
dagen twee kelners in dienst. Dat waren Ber Schermer en
Joop Zentveld. Om de sfeer te verhogen hadden we ook de
toen alom bekende kermisband 'De drie musketiersvan
Cees Nat ingehuurd en dat kostte ook wel een paar centen.
Nee, het was een onzeker avontuur, want de opbrengsten
waren ook erg afhankelijk van het weer. Als het droog en
zonnig was gingen de mensen een rondje lopen langs alle
cafés en daar moest je het tenslotte van hebben.
Ook hebben we de nodige bruiloften en partijen mee
gemaakt. Die werden vanaf het begin in een bovenzaal
gehouden, wat heel wat voeten in de aarde had. Tijdens
het gebruik moest de zaal namelijk gestut worden om de
vloer meer draagkracht te geven. Een nadeel was ook dat
we steeds de trap op moesten met eten en drinken en dat
was geen pretje. Mijn vader is na een jaar of zeven gestopt
met de bovenzaal, omdat het toch praktischer was om
alles beneden te houden. Maar dat had weer tot gevolg dat
het loodzware biljart er elke keer uit moest om te worden
opgeslagen in de schuur. Dat gebeurde dan met behulp
van acht mannen.
De mensen konden overigens wel feesten in die tijd. Een
bruiloft begon meestal na de kerk om een uur of elf met
koffie en een broodmaaltijd. Daarna een borreltje, recep
tie en aan het eind van de middag een driegangendiner.
De gasten leverden zelf het eten als groente, vlees, aard
appelen, broodjes etc. en wij bereidden alles in onze keu
ken. Na het diner begon de feestavond en ging men weer
vrolijk verder. We hebben zelfs op zaterdagavonden mee
gemaakt dat de mensen 's nachts door wilden gaan tot de
volgende morgen als het kerk- of melkerstijd was. In ieder
geval werd elk feest afgesloten met koffie en broodjes.
Daarna konden wij weer aan de gang om alles schoon te
maken. Het afrekenen ging heel eenvoudig, want de bor
reltjes werden per fles betaald. De aangebroken flessen
mocht men mee naar huis nemen. Het was zo'n andere
tijd, je kunt je dat nu bijna niet meer voorstellen.
In 1955 splitste de gemeente alle drankvergunningen en
moest vader kiezen waar hij mee door wilde gaan. Hij
koos voor de slijterij, dus vanaf dat moment is het café
opgeheven en werd het interieur verbouwd tot winkel."
L J
Agaath ging de slijterij samen met haar zus leiden. Zij stop
ten daarmee in 1970 en vanaf dat jaar verhuurden zij de
zaak aan Paul Nolet, die het pand in 1980 kocht van de twee
zusters. Nolet had daar zijn drankwinkel tot 1998 en ver
plaatste zijn slijterij toen naar de Stationsweg, waar Taxi
Tervoort voorheen was gevestigd. Het pand heeft daarna
nog tijdelijk een winkelfunctie gehad, maar die werd spoe
dig opgeheven en omgezet in een woonbestemming.
De Dukdalf, Van der Mijleweg 1
De Dukdalf is het jongste café dat Bakkum heeft gekend.
Cees Lute was daarvan de eerste eigenaar. Hij kocht het
LEDENVERGADERING
Van de vereniging voor Vreemdelingenverkeer
An. de groot-I
61
Op 18 MAART 1953, des avonds 8 uur
in Café W. de Groot te Bakkum.
Bent U reeds in bezit van de nieuwe WANDELKAART van
Castricum? Voor 50 ct zijn ze verkrijgbaar bij de boekhandel
en de V.V.V.-adressen.
Castricum, 12 Maart 1953
