nog van de bijna slaande ruzie tussen mijn moeder en
tante Corrie. Wij allemaal huilen. Dat ging zo niet langer
en toen zijn oom Hendrik en tante Corrie met hun spullen
en de motorbakfiets naar haar familie in Heerhugowaard
gegaan. Tante Nettie geloofde het wel, zij liet het aan mijn
moeder over.
Hoe het precies gegaan is weet ik niet, maar begin novem
ber '44 kwam er een officier met tolk namens de Ortskom-
mandant vragen of ze nog iets voor mijn moeder konden
betekenen, want hij werd teruggeroepen naar Duitsland.
Nou dat had mijn moeder wel. Buiten mijn man terug, wil
ik naar mijn eigen huis in Bakkum. Dat is wat ik graag
wil. Met die vraag zijn ze weggegaan. En o wonder het
werd goed gevonden. De namen werden opgenomen, ook
de namen van oom Cor en zijn gezin. Ausweisen werden
verstrekt (Bakkum was 'Sperrgebiet') en op 13 novem
ber 1944 verhuisden we terug naar ons eigen huis aan de
Heereweg.
dronken idioten is ontnomen. En dat je nooit zult weten
wat met die twee kerels is gebeurd. Mogelijk zelfs niets.
Ik weet niet precies meer in welk jaar, maar ik zal 12 of 13
zijn geweest, toen we een verzorgde vakantieweek hebben
gekregen van de Stichting Het Vierde Prinsenkind. Samen
met nog heel veel andere kinderen van oorlogsslachtof
fers, waaronder Ko Beentjes, zoon van ook een Castricums
oorlogsslachtoffer, mochten we een week in de barakken
van deportatie kamp Westerbork verblijven! Een paar jaar
later is mijn zusje daar ook een week geweest. Toen wis
ten we het niet. Het is nu een herdenkingsplaats en zoeken
ze stukken van barakken ter restauratie. Eind jaren '40,
begin '50, werd daar kinderen van oorlogsslachtoffers een
vakantie aangeboden. Hoe kon het bestaan?
Ik denk dat ik redelijk compleet ben met mijn verslag. Het
is niet iets om vrolijk van te worden. Heel raar, maar hoe
ouder je wordt, hoe meer het aan je gaat knagen. Je kunt
nog steeds geen vrede hebben met de toen gedane ver
draaiing van de feiten. Ten slotte mag het duidelijk zijn
dat de 5e mei voor ons nooit een feestdag is geweest of zal
worden. Ik ben wel blij dat op 4 mei de oorlogsslachtof
fers nog steeds herdacht worden. Ook bij de herdenkings
plaat achter in de Pancratiuskerk, waarop ook zijn naam
- naar ik hoop in blijvende herinnering - geschreven staat.
Jan Hageman
Oom Cor ging bij zijn vader, mijn opa, in de tuin werken.
Hij en zijn gezin zijn tot het einde van de oorlog bij ons
blijven wonen. Een paar weken na het einde van de oorlog
zijn ze weer naar Velsen-Noord vertrokken.
Oom Hendrik en tante Corrie zijn na de oorlog in Bakkum
komen wonen in een verbouwde schuur van mijn opa, dus
ook aan de Heereweg. Huize Willie stond op de gevel.
Conclusie: opgroeien zonder man en vader (hij was nog
maar 38 jaar bij zijn overlijden, mijn moeder 37 jaar en
mijn zusje 2,5) is vreselijk. De wetenschap dat het moord
respectievelijk dood door schuld was. Dus GEEN ongeluk
tijdens oefeningen!! Dat maakt het voor ons onverteer
baar. De armoede waarin mijn moeder jarenlang moest
zien rond te komen! Pas op 65-jarige leeftijd kon ze met
haar AOW en los van de bevoogding van allerlei instanties
wat royaler leven. Ze overleed op 16 april 1978.
En nu je dan zelf je twee kinderen hebt zien opgroeien en
je drie kleinkinderen volwassen ziet worden, besefje eens
te meer wat mijn vader op zo'n jonge leeftijd door twee
Jan Hageman:"De 5e mei is voor ons nooit een feestdag geweest:
31
