Herinneringen van oud-boswachter Cor Mooij
Na ruim vijftig jaar, een dag voor hij vijfenzestig
werd, nam boswachter Cor Mooij afscheid. Zijn
werkgever, het PWN, heeft er op 21 juni 1985 een
mooi feest van gemaakt. Een van zijn collega's
haalde hem af bij zijn huis aan de Haagscheweg.
Tot zijn verrassing kwam er een paard en wagen
voorrijden. Na een tochtje door zijn vertrouwde
werkterrein kwamen ze aan bij Johanna's Hof,
waar een volle zaal gevuld met collega's en andere
genodigden het echtpaar Mooij opwachtte. Spre
kers haalden herinneringen op en Cor denkt er met
genoegen aan terug. Jammer alleen dat er geen
foto's van zijn. Ze zouden mislukt zijn, maar Cor
verdenkt de fotograaf ervan dat hij was vergeten
om een rolletje in zijn toestel te stoppen.
Het duinreservaat, waar hij een halve eeuw heeft
gewerkt, kent hij als zijn broekzak. Over het ver
anderende beheer van de duinen heeft de inmiddels
96-jarige markante man zo zijn eigen opvattingen.
Cor Mooij was al eerder in het zonnetje gezet. In verband
met zijn 25-jarig dienstverband werd hij op 17 september
1963 met zijn vrouw en dochter ontvangen op het kantoor
Fochteloo en toegesproken door het toenmalige hoofd
van de afdeling terreinen de heer Duinker en zijn directe
chef Van Elven. Toen al werd hij geprezen om zijn grote
kennis en zijn bijdragen, dikwijls in zijn vrije tijd, aan
excursies en tentoonstellingen. In l968 werd hij bevorderd
tot opzichter en bij zijn afscheid in 1985 kwam tot uiting
dat hij zijn veelzijdige inzet onverminderd gecontinueerd
heeft tot aan zijn laatste werkdag.
"Als er iets uitspringt in de persoonlijkheid van Cor
Mooij, is het wel dat hij absoluut niet tegen onrecht kan
en het maakt dan niet uit of het over hemzelf of iemand
anders gaat. We hebben hem moeten tegenhouden, anders
was hij de groep te lijf gegaan die in 1984 de boerderij
Zeeveld gekraakt had en ramen ingooide van het kantoor
Fochteloo," aldus zijn vroegere chef Hidde Posthuma.
Dat hij niet over zich heen liet lopen, blijkt ook uit een
couplet in het lied dat bij zijn afscheid werd gezongen:
En Cor nu nog een ding,
Op elke vergadering,
Als 't je niet aanstond,
dan hield je nooit je mond.
Posthuma herinnert zich ook dat Cor jaarlijks voor alle
collega's een dagje vissen op het wad organiseerde en dat
ze na afloop bij hem thuis erwtensoep aten, opgediend
door zijn in l997 overleden lieve vrouw Lien, die op de
achtergrond een plaatje draaide van 'de Havenzangers.'
De deelnemers denken er met weemoed aan terug.
Het meest interessante onderdeel van zijn werk vond
Mooij de bosbouw. Na het planten is het uitdunnen een
belangrijke fase. Bomen die moesten verdwijnen, werden
gemerkt door middel van een kerf wat 'blessen' genoemd
werd. Daarvoor had je een goed oog nodig voor soorten en
toekomstige omvang van bomen. Die taak werd daarom
meestal aan Cor toevertrouwd. Hij had er ook een speciale
opleiding voor gevolgd.
Veel wandelaars en fietsers die via de Haagscheweg het duinreservaat bezoe
ken, groeten Cor Mooij en hij zwaait vanaf zijn vaste plekje bij het raam
vriendelijk terug.
Voor zijn afscheidsreceptie in Johanna's Hof werden Cor Mooij met zijn echt
genote Lien Ooms en dochter Adri per paard en wagen afgehaald.
23
