Op 3 november 1975 verscheen er een noodkreet in de
krant. Omdat meer dan de helft van het bestuur aftrad,
dreigde het met liquidatie indien zich geen kandidaten
voor de opengevallen plaatsen zouden aanmelden. Geluk
kig kwamen die er wel, evenals nieuwe leden, zodat de
baan behouden bleef. De winter daarop werd gekenmerkt
door veel kou en dus ook veel ijs.
Op 6 mei 1977 nam de vereniging voor f 3000,- een
gebouwtje over van het PWN, wat de accommodatie dui
delijk ten goede kwam.
Herinneringen van voorzitter Benard
Mart Benard (1928) leidde VKIJ van 1969 tot 1976 en
vertelde hoe hij bij de club terechtkwam: "Mijn gezin
ging in 1965 in Castricum wonen. Ik was altijd een
groot schaatsliefhebber en las in het najaar van 1966
in de krant dat er een vergadering was uitgeschreven
waarin de Kennemer IJsbaan waarschijnlijk opge
heven zou worden. Ik ben daar toen naartoe geweest
in de Harmonie, want ik
vond dat zoiets niet mocht
gebeuren. Samen met
Kernkamp, Van der Meu-
len, Van Nuysenburg en
Broerse heb ik toen mijn
vinger opgestoken en nam
met deze heren direct zit
ting in een nieuw bestuur
onder leiding van Kern
kamp. Ik werd vice-voor-
zitter en kreeg wat techni
sche zaken op mijn bordje,
zoals het onderhoud van
de baan en het verbeteren
van de muziek en de ver
lichting. Omdat ik bij de
Hoogovens werkte, was ik
in de gelegenheid om wat
gebruikte materialen tegen een zeer gereduceerde
prijs over te nemen. Zodoende konden we beschikken
over nieuwe lichtmasten, lampen en kabels. Op een
zaterdag in november 1966 zijn we met een groep van
ongeveer 25 man sleuven gaan graven en 's middags
lagen de kabels erin. Met behulp van een dieplader
van transportbedrijf Piet Lute zijn de lichtmasten
naar de Zeeweg gebracht en nadat wij een hoogwer-
ker van Duinenbosch konden lenen, zijn de masten
geplaatst. Dit gebeurde allemaal onder toezicht van
de heren Uiterwijk, Winkel en Nonnekes, die bij het
PEN werkten.
In 1969 volgde ik Daan Kernkamp op als voorzitter.
Helaas is er tijdens mijn periode weinig ijs geweest,
maar de vereniging zat allerminst stil. Regelmatig
gingen we met bussen vol kinderen en
begeleiders naar de Jaap Edenbaan in
Amsterdam. Naast mijn voorzitterschap
had ik diverse nevenactiviteiten vanuit
het gewest Noordholland/Utrecht van
de KNSB. Een keer per jaar kwamen de
voorzitters van de ijsverenigingen uit
die provincies bij elkaar. Ook speelde in
die jaren de oprichting van de kunstijs
baan in Alkmaar. Om die baan te kun
nen financieren werd aan de voorzitters
van de ijsclubs gevraagd certificaten te
verkopen. Dat lukte vrij goed. In 1972
werd de baan in Alkmaar geopend en
vanaf dat moment waren we in de gele
genheid om daar op vaste uren te gaan
trainen.
De crisis vanwege onvoldoende
bestuursleden in 1975 overleefden we
gelukkig ook weer. Aangezien ik ook jeugdvoorzit-
ter was van de naastgelegen voetbalclub CSV, kon ik
beide functies niet meer combineren en trad ik in 1976
af als voorzitter van VKIJ. Toen kregen we ook nog
te maken met het voorstel van voorzitter Duinker van
CSV om de ijsbaan maar op te doeken en de grond te
gebruiken voor de uitbreiding van de voetbalvelden.
Gelukkig is het nooit zover gekomen
De winter van 1978 kende ook ijs, alleen was dat niet
zo sterk. De veegmachine ging er dan ook prompt door
heen. Ook begin januari 1979 was de baan open. Door
een enorme sneeuwval begon het ijs echter te scheuren
en moest de sneeuw met handkracht weggeschept wor
den. Omdat er maar weinig vrijwilligers de handen uit
de mouwen staken, werd er een oproep in het Dagblad
Kennemerland gedaan voor mensen die de ijsbaan schoon
wilden maken.
Vernieuwingen
De jaren '80 stonden voor de vereniging in het teken van
diverse vernieuwingen. Tot december 1981 konden alleen
hoofden van gezinnen en alleenstaanden lid worden, maar
later was een eigen lidmaatschap verplicht. Daarbij werd
Het ijs wordt geveegd in 1979.
