de Raad van Elf zat op rijwielen die zij op het station had
den gehuurd. (Die huur werd later kwijtgescholden. Hulde
De muziek voor de meisjes werd verzorgd door Ruud
Molenaar met zijn geluidswagen. Zo startte de uitgebreide
deelname van het korps aan het carnaval.
Op Duin en Bosch ging het carnaval wonderlijk van start.
Men had nog geen bandje om 's middags de festiviteiten
te ondersteunen en daarom was een theaterbureau gebeld,
dat inderdaad een stel feestenmakers wist. Dat was dus oké.
Inderdaad arriveerde die middag een viertal oude heertjes,
gestoken in blauwe blazer en grijze pantalon. Beduusd
door de aanblik van de prins en het bonte gezelschap gin
gen ze wat doenerig hun instrumenten uitpakken. Er ver
scheen een drumstel, een heuse viool en een dikbuikige
contrabas. De vierde man zette zich aan de piano en ver
volgens werd de feestelijke potpourri van 'Hoeperdepoep
zat op de stoep' ingezet. Via 'Laat de klok maar luiden'
bereikten zij 'Het bal waar de meisjes zijn'. Het klonk
zo ontwapenend dat de prins en zijn raad in de polonaise
bleven steken en luisterden naar het wat magere gefiedel.
Het bejaarde gezelschap speelde evenwel onverdroten
voort en vertelde muzikaal wat je te wachten staat als je
pas getrouwd bent. Het feestcomité was in paniek, want er
zat weinig hoempa in dit orkest, maar de carnavalsgangers
begonnen de grap ervan in te zien en huppelden improvi
serend naar het einde van de feestmars. Na enige spee
ches was de muziek weer aan de beurt en men bracht wat
emotionele flarden uit opera's ten gehore. Daar viel geen
kuitenflikker op te dansen.
Daarna was het tijd voor het bezoek aan enige paviljoens.
Dat gaf veel gesleep met de piano en de andere instru
menten. De artiesten stelden zich op in het trappenhuis en
onder de klanken van de schone blauwe Donau andrérieu-
den de prins en de raad van elf het gebouw binnen. Dat gaf
me toch een geweldige boost zeg!
Het volgende onderdeel van het programma werd opge
vuld met een speech van de prins en het verlenen van
onderscheidingen aan verdienstelijke
bewoners. De ceremoniemeester gaf de
muzikanten een teken en waarachtig:
de viool, de contrabas en de drummer
staakten hun spel. Maar de pianist had
er pas goed de gang in en bleef geducht
op de toetsen hameren met zijn voet
steevast op het pedaal. Toen zetten de
collega's ook maar weer in. De ceremo
niemeester werd dit te dol en hij sloot
langzaam, doch vastberaden de klep van
de piano. De bespeler van het instru
ment, ietwat hardhorend, vroeg toen
op luide toon wat dat te betekenen had:
'Stelletje barbaren!'
De rest van de dag trachtten vereniging
en orkest tevergeefs elkaar te vinden in
een gezamenlijke viering. Na afloop
spraken de muzikale heren het verlan
gen uit om de carnavalsvereniging nooit
meer tegen te komen. Dat was eigenlijk
wel jammer, want een ieder had genoten
van dit zonderlinge samentreffen.
De Windtrappers waren ook nog op een ander terrein
actief. Men kon van aannemer Flink een nissenhut cadeau
krijgen als deze snel werd afgebroken. Maar waar moest
het gebouwtje geplaatst worden? Hans Groen, die een
boerderij aan de Kerkedijk bezat, gaf toestemming om het
bouwwerk op zijn erf te plaatsen en dat is toen bliksem
snel gebeurd. Nu hoefde men voor het opbouwen van de
praalwagens minder vaak het dorp uit. Hans werd ook
meteen lid van De Windtrappers.
Het grote feesten kon beginnen en het eerste gedeelte van
het gebruikelijke programma werd weldra afgerond.
Na de optocht met twaalf praalwagens, vier muziek
korpsen, twee majorettekorpsen en vijfhonderd fraai
verklede kinderen werd de prins ontvangen door de loco
burgemeester Henk Wokke, omdat de heer Van Boxtel
zijn ambt in Pieperduin had neergelegd. De prins nam
de sleutels van het dorp in ontvangst en onderstreepte in
zijn speech dat hijzelf uitstekend paste in de profielschets
van de nieuwe burgemeester, zoals door de gemeenteraad
omschreven. Als bewijs liet hij door de heer Wokke alvast
voor het gemeentehuis zijn standbeeld onthullen en waar
achtig: het leek een beetje, hoewel er toch meer van een
'schertsprofiel' dan van een 'profielschets' sprake was. Er
ontstond hierna een spontane en uitbundige hospartij in de
Dorpsstraat.
Onvermeld mag blijven hoe de prins de verdere feesten
bezocht, begeleid door de majorettes en boerenkapel 'De
Lekke Emmers', om op het 'tranenbal' door de dames van
de carnavalsvereniging van zijn prinselijke versierselen te
worden ontdaan.
Prins Ramsoes de Eerste
Na een lange zomer zonder vertier brak op 8 oktober 1978
eindelijk de carnavalstijd weer aan. De mannen kwa
men op 8 november bijeen om uit hun midden een car
navalsprins te kiezen. Na een zinderende strijd werd Ben
Kuilman ('Ben Baklucht' zogezeid)
gekozen tot toekomstig heerser over
Pieperduin en omstreken. Hij droeg
als naam: 'Prins Ramsoes de Eerste'
en koos als motto: 'Kijk naar je eige',
om aan te geven dat uitbundig gedrag
tijdens de feesten niets afkeurenswaar
digs had. Als jaaronderscheiding werd
een handspiegeltje gefiguurzaagd en
aan verdienstelijke personen uitgereikt
ter beschouwing van het eigen gelaat.
Later deelde de missionaris Theo Lute
(Theo Gaspedaal) deze attributen uit,
waarmee hij de aanwezigen tot het
ware carnavalsgeloof trachtte te beke
ren.
Om goed te beginnen organiseerde
de vereniging een 'Bokkenbal' bij
Borst. Opvallend was dat op het bil
jart bij Borst een oude kinderbox werd
geplaatst, waarin een heuse bok ('Bar
rel de Eerste') tevergeefs trachtte het
groene laken aan te vreten.
Wat met veel geestdrift was opge-
54
flUffG£«#EÉSTE«
PR f fmfiel
Het standbeeld van prins Hannes als profiel
schets van een nieuwe burgemeester.
