De belevenissen van Martien Duijn
"Met mijn vrienden Kees de Graaf en Nico Meijne
en mijn jongere broer Kees vormden wij The Flying
Stars. Ik speelde daarin gitaar. Wij traden regelma
tig op, onder andere in De Mantelmeeuw en bij het
jaarlijkse gezamenlijk ontbijt van Vitesse in Borst.
Ook waren we te zien en te horen op een popfesti
val in de veilinghal, op bruiloften en partijen of in
boerderijen waar jeugd kampeerde. Op uitnodiging
van een platenmaatschappij deden we mee aan
een popavond bij Piet Roosendaal. Wij kwamen
na Johnny and his Cellarrockers en het liep toen
helemaal uit de hand. De band van Jan Akkerman
beschikte namelijk over de meest moderne appa
ratuur, terwijl wij het moesten doen met een zelf
gemaakte versterker, boxen uit oude TV-toestellen
en een eenvoudig trommeltje. Omdat ons optreden
totaal mislukte, braken er zelfs massale vechtpar
tijen uit in de Dorpsstraat, waarbij vooral de jeugd
van het tentenkamp aan de Zeeweg was betrokken.
Ik geloof dat dit ons laatste optreden was, waarna
ik overstapte naar 'The Continentals'. Bij deze
groep werd ik slagwerker. De band bestond verder
uit Bernard Engt, Henk van den Kommer en John
Hensbergen. Bernard en Henk kwamen uit Uitgeest.
Zij speelden beiden bas- en sologitaar. John, die in
Castricum woonde, vertoonde zijn kunsten op de
ritmegitaar. Wij begonnen in De Instuif, maar naar
mate de band beter en professioneler werd en meer
bekendheid kreegtraden we op in tal van grote
dancings en discozalen in heel Noord-Holland. Het
repertoire was algemeen en voldeed ruim aan de
eisen van het publiek. We trokken bomvolle zalen.
The Continentals begonnen in De Instuif (nu De
Kern). V.l.n.r. achter: Martien Duijn, Henk van den
Kommer en John Hensbergen; voor: Bernard Engt.
De optredens werden via een bureau geregeld en
geboekt. In verband met de Buma-rechten moest
elke keer worden bijgehouden welke nummers er
werden gespeeld. Het geld dat werd verdiend, werd
gebruikt voor de aanschaf van betere geluidsappa
ratuur en instrumenten. Uiteindelijk was het een uit
de hand gelopen hobby.
Omdat niemand van ons een rijbewijs had, werd de
groep dankzij een fanatieke fan met een gesloten
VW-busje van eierenhandel Vermeulen uit Uitgeest
naar de optredens gereden. Twee man zaten voorin
naast de chauffeur en de andere twee in het laad-
gedeelte bij de instrumenten en apparatuur. Dat
gebeurde soms twee keer per week.
Henk en Bernard waren bijna dagelijks met nieuwe
nummers bezig. Deze werden dan iedere zaterdag
middag met elkaar doorgenomen met de volledige
instrumentale bezetting in de huiskamer van moe
der Engt. De familie Engt had gelukkig een hoek
woning en goede buren. Zij ergerden zich niet aan
de muziek, maar genoten er juist van. Soms kwa
men ze zelfs met bruikbare tips als de weergave niet
perfect klonk.
In 1964 heb ik mijn drumstokken overgedragen
aan de Castricummer Loet Steeman, omdat ik het
te druk kreeg met een avondstudie en mijn werk en
ben ik de bandleden uit het oog verloren.
De eerste popshow
Vanaf 1964 neemt de aandacht voor popmuziek, zowel
landelijk als in ons dorp, fors toe.
Het Nieuwsblad voor Castricum opent in 1966 onder re
dactie van Karei Hille de jongerenrubriek 'Monitor', die
soms een hele pagina in beslag neemt. Er wordt daarin
veel gesproken over The Frogs. Deze band kan worden
beschouwd als de bekendste Castricumse popgroep aller
tijden.
The Frogs
'The Frogs Ltd' - wat men zou kunnen vertalen
met 'Naamloze vennootschap De Kikkers' - heb
ben zes roemrijke jaren beleefd in de Castricumse
popgeschiedenis. Zij kwamen voort uit 'De Palo
ma's', waarvan Karei Hille de leider en zanger was.
In deze groep speelden ook onder andere Nico de
Graaf en Jean Hanck. In 1964 veranderde de naam
in The Frogs en werd de band behoorlijk uitge
breid. Een van de nieuwkomers was Dave van der
Schaaf. Hij heet eigenlijk Gerard, maar koos voor
Dave als artiestennaam. Dave beschikt nog over
veel materiaal uit de Frogsperiode, maar de meest
aansprekende gebeurtenissen zitten in zijn hoofd.
40
