Het jachthuis aan de Oude Schulpweg in de sneeuw.
De poort van kasteel Marquette.
wel over die weg naar en van zijn huis zal mogen rijden. Verder wordt
overeengekomen dat het jachtrecht op het verhuurde terrein door pro
vincie niet aan derden zal worden verpacht en dat de huurder ge
rechtigd is er te jagen op schadelijk gedierte, met uitzondering van
fazanten. Fazanten kunnen eventueel weer wel door de huurder wor
den opgeruimd, met speciale toestemming van de provincie.
Iedere gelegenheid om te jagen grijpt de jonkheer aan. Jonkheer
Boreel: "Na de oorlog waren er te vee! meeuwen in het duin en die
moesten afgeschoten worden. Toen hebben ze hem gevraagd of hij
dat wilde doen en hoeveel meeuwen hij met 100 patronen dacht te
kunnen schietenHij heeft geantwoord dat hij er zeker meer dan 100
zou halen omdat er wel eens een paar achter elkaar zitten.
Ook toen de jonker vanwege zijn leeftijd allang niet meer deelneemt
jachtpartijen in binnen- en buitenland wordt hij nog altijd meege
vraagd door de jachtopzieners als er konijnen moesten worden ge
schoten.
Marquette
Het kasteel Marquette wordt niet meer door de familie bewoond,
sinds mevrouw Gevers, Corrie en Frits het in 1925 hebben verlaten.
Tuinbaas De Kruyff gaat in op het verzoek van de familie om met
zijn gezin in het kasteel wonen en als huisbewaarder op te treden Na
het vertrek van de familie De Kruyff in 1942 keert Frits tot 1946 weer
terug op Marquette, ook al omdat hij op last van de Duitsers zijn
jachthuis moet verlaten.
Na zijn huwelijk in 1943 gaat ook jonker Daan. de jongste zoon van
het echtpaar Gevers-van Lennep, op kasteel Marquette wonen. Hij
is getrouwd met Christine Bernardine Johanna, barones de Vos van
Steenwijk, van Essen tot Windesheim.
In de oorlog wordt het gebouw nog beschoten door geallieerde vlieg
tuigen, waardoor behoorlijke schade ontstaat, maar niemand gewond
raakt. De aanval was gericht tegen een weerkundige eenheid van de
Duitse Luftwaffe waarvoor het kasteel gedeeltelijk was gevorderd.
Daan erft het kasteel, dat hij namens zijn moeder al lang beheerde,
in 1947. De jonkheer is bijzonder aan het erfgoed gehecht en probeert
het zo goed mogelijk in stand te houden, maar de onderhoudskosten
en de belastingen zijn hoog. In een interview in het blad Elsevier in
1970 slaakt hij de verzuchting: Arme adel, over dertig jaar is het
met ons afgelopen." In september 1979 vertrekt hij met zijn echtge
note naar Apeldoorn en Marquette wordt uiteindelijk een hotel-res
taurant en conferentieoord.
Wienus van de Berg, vanaf 1957 bedrijfsleider van de boerderij op
het landgoed, vertelt: Er was weinig tijd voor de verhuizing. Ik
De jonkheren
Daan en Frits
en freule
Christine de
Vos van
Steenwijk
(1952).
kwam aanlopen en zag rook opstijgen, uit een gat in de grond. Wat
zijn jullie aan het doen vroeg ik. Daar verdwenen pakken obligaties
in het vuur. Obligaties van de Russische Spoorwegen, nog van Hugo
Gevers, de vader van de jonker. Ze waren waardeloos. De familie
heeft in het begin van de vorige eeuw veel kapitaal verloren. Zoals
veel Nederlanders."
Hilbrand de Kruijff, zoon van tuinbaas De Kruijff. heeft nog veel
herinneringen aan de tijd dat hij op het kasteel woonde:
"We woonden tot 1925 in het tuinmanshuis maar toen is ons ge
vraagd of we op het kasteel wilden wonen zodat het beter bewaakt
kon worden. We hebben er een fijne tijd gehad. Er waren prachtige
tuinen met rozenperken en borders met planten die het hele jaar door
bloeiden. Er waren zwanen en siereenden en er liepen pauwen rond.
Het was er prachtig. In 1937 werd er nog een bloembollententoon
stelling op het terrein gehouden, waar mijn vader een grote rol bij
heeft gespeeld.
In de oorlog wilde Daan schapen en koeien houden en werden de
tuinen verwaarloosd. Het werk zinde mijn vader niet meer. Hij was
tenslotte tuinbaas en geen boer. Mijn vader is aan de Stetweg in
Bakkum met een bloemisterij begonnen.
De paden rond het kasteel hadden vroeger een speels verloop. Het
verhaal is dat die paden ooit eens recht zijn getrokken zodat Frits en
59
