tuinaanleg werd opnieuw opgestart. De sporen van de Duitsers ver
dwenen met uitzondering van de twee bunkers aan de zijkant van het
huis, die werden aangepast als kippenhok en om wat tuingereedschap
en overwinterende planten kwijt te kunnen. Het terrein dat ooit wei
land was geweest veranderde steeds meer in een prachtig natuurpark.
Regelmatig ontving Kraakman er familieleden en dat waren samen
komsten waar hij en Fien Kelderman, die ook tot de familie werd ge
rekend. naar uitkeken. Vooral in de wintermaanden vond Fien het
veel te stil op De Doornduyn.
Kraakman onderhield zijn gasten graag met lange monologen over
diverse, vaak historische onderwerpen, waarvan hij een studie had
gemaakt. Traditie was het jaarlijks kerstdiner dat vele uren duurde,
onderbroken door speeches, discussies enz. Ook vonden er wel fa
miliefeestjes plaats in Johanna's Hof of in restaurant Komman. In de
zomer werd er vaak door gezinnen van neven en nichten, zowel van
Jaap als van Fien op het terrein gekampeerd. Ideaal natuurlijk omdat
er ook gelegenheid was om te zwemmen in de grote vijver. Velen
bewaren goede herinneringen aan de vakanties daar. Graag gingen
de kinderen met oom Jaap op de tandem mee naar het dorp omdat ze
dan bij veel winkels een kleine traktatie kregen; een stukje worst bij
de slager of koek van de bakker.
Oom Jaap en tante Fientje, zoals ze door alle neefjes en nichtjes wer
den genoemd, vervulden een centrale rol in het familieleven.
sie. Zij meenden dat het gebied in het verlengde van de Bleumerweg
de ideale plaats zou zijn voor de situering van een station, dat zowel
voor Castricum als voor Limmen en Egmond zou kunnen dienen.
Pachtzaken
Veel boeren in Bakkum-Noord, maar ook in andere plaatsen in de
provincie, pachtten grond van Kraakman. Pachtcontracten hanteer
de hij lange tijd niet. Voor hem was het 'een man een man, een woord
een woord'. Pas in zijn laatste levensjaren heeft hij pachtzaken ook
schriftelijk geregeld om te voorkomen dat er na zijn overlijden pro
blemen zouden ontstaan. Zijn pachters respecteerden en waardeer
den hem. Boeren kwamen vaak met paard en wagen langs om de
(lage) pacht te betalen. De pachtsom bleef zo achter bij wat algemeen
gebruikelijk was dat pachters zich er zelfs ongerust over maakten.
Cor Huysmans: Meneer Kraakman verhuurder voor f90,- per ha
toen de gebruikelijke pachtprijs al 300,- was. In mei en september
moest worden betaald, maar een boer die pas was begonnen mocht
in vier delen betalen of soms schold hij het hete bedrag kwijt.
Kraakman wilde niet dat een boer bijvoorbeeld een koe moet verko
pen om hem te kunnen betalen. "Jij kan het beter gebruiken als ik,
zei hij dan.
Tankgracht
Kraakman was een goed zwemmer en hij kon het heel lang onder wa
ter uithouden. Verteld wordt dat hij in zijn jeugd de eerste was die
van de spoorbrug het Noord-Hollands kanaal in dook. Ook werd hij
in zijn puberjaren gesignaleerd, drijvend in een teil in de gracht in
Alkmaar bij de molen van Piet met een boek in zijn hand. De grote
vijver bij De Doornduyn is zeker ook aangelegd om te dienen als
privé-zwembad. Kraakman dook er regelmatig in vanaf een soort
duikplank. De vijver werd bevolkt door allerlei soorten grote karpers
en hij vond het leuk om ze een stukje brood tussen zijn tenen te la
ten weghappen.
Later maakte Kraakman, net als veel Bakkummers, ook gebruik van
een overblijvend deel van de tankgracht die op zijn land lag. Hij had
na de oorlog bedongen dat dat stukje gracht niet gedempt zou wor
den ter wille van de jeugd van Bakkum.
Siem Mooij vertelt: "Mijn broer Piet en ik gingen ook graag zwem
men in het stuk tankgracht aan de Bleumerweg dat zou blijven be
staan. Voor het dichten van de rest waren rails gelegd waar lorries
over konden rijden voor het vervoer van grond. Het weiland liep een
beetje af naar de tankgracht. We vonden het leuk om zo'n lorrie te
pakken en hem op gang te duwen om ons er zo naar toe te laten rol
len om te gaan zwemmen. Meneer Kraakman had dat gezien en vroeg
of hij mee kon rijden. Ik werd als jongste voorop gezet en meneer
Kraakman en Piet duwden hem aan en sprongen er achterop. Door
de ongelijke gewichtsverdeling ontspoorde de lorrie en kantelde om
en alle drie doken we in het zand. Meneer Kraakman had een wond
je op zijn gezicht en zijn pijp was in tweeën gebroken We dorsten
thuis niets te zeggen, maar tot onze schrik kwam meneer Kraakman
ons de volgende dag tijdens het melken opzoeken. Hij had verband
om zijn hoofd. Hij wilde ons alleen even laten weten dat het toch ei
genlijk allemaal goed afgelopen was.
Het stuk land met de tankgracht heeft Kraakman na de oorlog willen
schenken aan de initiatiefnemers voor een plaatselijk zwembad. Klaas
Veldt en Gerrit Ronk sr hadden hem voor dat comité gevraagd. Het
aanbod werd afgeslagen. Men vond dat de tankgracht veel te ver van
het dorp lag. Grootvaderen vader Kraakman hadden in Bakkum-Noord
overigens grondaankopen gedaan met een nog grootsere toekomstvi-
Cor Huysmans nog eens terug op De Doornduyn.
62
Op een gegeven moment begonnen pachters het geld via de bank over
te maken. Daar vond Kraakman niets aan. Hij gaf de voorkeur aan
persoonlijke contacten. De heer Pé Hes herinnert zich dat hij meneer
Kraakman vroeg een stukje grond te mogen kopen om er een huis op
te bouwen. Kraakman vond dat wel goed en vroeg hem wat hij er
voor wilde betalen. Met het voorgestelde bedrag stemde hij meteen
in. Jaren later was de transactie nog niet notarieel geregeld en op
nieuw toog Hes naar meneer Kraakman. Die schreef toen op een pa
pier dat hij het stuk grond aan Pé Hes had verkocht. Met dat bewijs
stuk moest Hes vervolgens zelf de notaris maar vragen om de ver
koop vast te leggen.
De waterhuishouding in Bakkum-Noord was een grote zorg. De wa
terwinning bracht grote veranderingen voor het duingebied met zich
mee en had ook gevolgen voorde achterliggende graslanden.
Joh. Duijn: Mij is verteld dat er eens zoveel water uit de richting
Egmond kwam, in de buurt van duinboerderij Johanna 's Hof, dat de
Zeeweg, toen nog een zandpad, helemaal wegspoelde. Toen het pomp
station kwam verdween de tuinbouw uit het duingebied. De tuinders
brachten er wel een piepertje heen. maar er kwam soms niets meer
terug. Het had ook gevolgen voor de landerijen in de polder. Een
