zandzuiger van de Beverwijkse firma Hofland vele dagen. Samen
met een tweede zandzuiger en een enorme shovel haalden de werk
nemers grote hoeveelheden zand rond de Wan Chun weg. Het was
een kwestie van wachten op hoog water en gunstig weer. Voor de
meest actuele weersberichten nam men contact op met Radio Den
Helder.
In die tijd werden de volgende vragen gesteld: Zou de toeristische
attractie snel verleden tijd zijn? Zouden de media, vooral de kranten,
die regelmatig schreven over de weekendattractie op het strand, over
andere regio-onderwerpen moeten schrijven? Konden de snackbar
eigenaren vlakbij de boot nog slechts herinneringen ophalen aan de
goede zaken die ze deden? Verdween de speciale 'Wan Chun'-hap
van het menu van strandpaviljoen Zee- en strandzicht? Het antwoord
op deze vragen luidt: nee!
De kosten zouden navenant hoger worden."
Rijkswaterstaat plaatste de Wan Chun op 18 november
1972 onder de wrakkenwet en dat betekende dat het schip
op zo kort mogelijke termijn weg moest zijn. De Chinese
reder had inmiddels 400.000. - van de verzekerings
maatschappij ontvangen, een groter bedrag dan de
150.000,- geschatte schrootwaarde. Half december 1972
kocht de berger Elfrink de Wan Chun. De heer Elfrink ver
klaarde publiekelijk dat het schip voor het zomerseizoen
weg zou zijn.
Thijs Bakker: "Wij werden, samen met enkele andere men
sen. gevraagd om de wacht op het schip te betrekken. Want
kijkers zagen de touwladder hangen en dachten nogal
gemakkelijk dat ze wel een toertje aan boord konden ma
ken. En lang niet altijd alleen om te kijken. Maar het was
lang niet eenvoudig en zelfs gevaarlijk om tegen het schip
op te komen. Alie en ik zijn er op geweest; één van mijn
zoons hield ook regelmatig de wacht. Die kreeg van Elfrink
toestemming om, als dank voor de vele hulp. de inboedel
van een complete hut mee te nemen. Thijs zelfheeft er al
leen een mooi ankerlicht aan overgehoudenEen oudje,
voor nood. die op petroleum brandt; nog helemaal van ko
per. In de loop der tijd zakte het schip steeds schever en de roest vloog
er bij op. Het was een rare gewaarwording om op het schip rond te
lopen: alles was even scheef. In de kombuis, die als wachtlokaaltje
dienst deed. waren planken scheefin de kast gezet, zodat ze weer ho
rizontaal stonden."
De eerste poging de Wan Chun te bergen
De firma Elfrink startte na een voorbereiding van enkele maanden in
februari 1973 met de werkzaamheden rondom de Wan Chun.
Rijkswaterstaat had voorafgaande aan deze graafwerkzaamheden af
spraken gemaakt met de bergers. De ingrijpende werkzaamheden op
het strand (zand wegspuiten) konden namelijk naast de aantasting
van het strand ook gevolgen hebben voor de duinen. Elfrink beves
tigde in het contract met Rijkswaterstaat dat het strand na de berging
van de Wan Chun weer in oude staat zou worden hersteld.
Rijkswaterstaat en gemeente Castricum troffen maatregelen om de
vele nieuwsgierigen te beschermen. Men plaatste een hekwerk en er
verschenen waarschuwingsborden waar werd gewezen op onder an
dere drijfzandgevaar. Thijs Bakker vertelt: "De eerste palen met
waarschuwingsborden waren te kort en spoelden zo weer weg als er
een beetje wind kwam. Het grootste gevaar kwam van de ondermijnde
kanten van de gaten." Ook op de scheepswand bevestigden mede
werkers waarschuwingsaffiches voor drijfzandgevaar.
Tot verbazing van verschillende toeschouwers verscheen een groot
vlot met daarop de zandzuiger 'Jonge Koos' die met de gunstige stro
ming precies tot naast de Wan Chun dreef. Vanaf die dag draaide de
De Wan Chun wacht tot de geul diep genoeg is om in volle zee te
komen.
Het weer speelde net als bij andere bergingen op het Castricumse
strand parten. Op 3 april 1973 raasde een storm over het land en deed
alle uitgevoerde bergingswerkzaamheden teniet. De zee tilde die dag
de Wan Chun weer op en zette haar 20 meter hoger op het strand
neer. De losgeraakte Wan Chun overvoer op die onverwachte tocht
de zandzuiger Jonge Koos. die meters diep in het zand verdween.
Twee snackwagens waren total loss. Men moest weer van voren af
aan beginnen.
Weer een bergingspoging
Dag en nacht werkten kranen en een gigantische shovel om de Wan
Chun vrij te krijgen. Tenslotte lag de Wan Chun op 5 juni 1973 zo
gunstig dat bergen mogelijk leek. Thijs Bakker: "Elfrink wilde eerst
uittesten of de motor nog wilde lopen. Alles had een tijd stilgestaan
en het zeewater had er ook geen goed aan gedaan .Met een paar man
waaronder ikzelf, werd de machinekamer in bedrijf gesteld, eigenaar
Elfrink was uit voorzorg al boven op het schip gebleven. Uiteindelijk
was er genoeg druk aan start lucht om de motor een 'schotte geven
Maar de schroef zat nog voor de helft in het zand verborgen en dat
geeft veel weerstand. Nu is zo 'n grote dieselmotor voorzien van vei
ligheidskleppen om de explosie binnen de perken te houden. De ene
na de andere klep blies af; het leken wel explosies en het gaf een hei
dens kabaal in de machinekamer. Maar de schroef kwam vrij, ze
draaide en bleef draaien.' Je zag het water honderden meters ver kol-
15
