'Het Oude Huis' als theehuis voor bezoekers;
sinds 1969 is hierin het museum ondergebracht.
Tegen de opvattingen van de kerkelijke overheid in. waagde hij revu
es te schrijven en op te voeren met een uiteraard gemengde bezetting
en dat was in die dertiger jaren 'not done' in Castricum. Een moedi
ge man, die ondanks alles volle zalen trok en daarnaast ook nog 40
jaar met verve in zijn dorp de rol van Sint-Nicolaas vertolkte.
In 1911 werd ter geestelijke verheffing van het personeel een ver
eniging 'Ontwikkeling' opgericht, die lezingen - al dan niet met
lichtbeelden - organiseerde en onder meer als sprekers kende dr.
Muntendam (Ned. Rode Kruis) en de grote natuurkenner Jac. P.
Thijsse. Tenslotte maakte in 1924 het Zusterkoor 'Duin en Bosch'
o.l.v. Stephan Jansen zijn entree. Het beperkte zich niet alleen tot
zang in de vroege kerstmorgen in de paviljoens, maar trad ook
naar buiten en kreeg later zelfs landelijke bekendheid door radio
optredens o.l.v. de zangeres Jo Irnmink. Het was een voorloper
van het latere Castricums Vrouwenkoor.
Ja, niemand op Duin en Bosch kwam - cultureel gesproken - iets
tekort. De fanfare maakte wel het meest furore niet alleen door
haar vele optredens op Duin en Bosch, maar ook daarbuiten in
Castricum, Bakkum. Limmen en elders, maar vooral door haar
concoursresultaten. Vermelding verdient o.a. het optreden in
Haarlem bij de grootse huldiging van de eerste Holland-Indië-
vliegers in 1925. Twee coupletten van het Wilhelmus, gespeeld
door D.I.U., onderstreepten het geheel.
Onder leiding van achtereenvolgens de heren Slop, Peetoom,
Joossen en na de Tweede Wereldoorlog van de bekende Zaanse
dirigent Toon de Vries en na diens afscheid nog tot 1954 onder de
heer A.N. v.d. Berg, leefde de fanfare het langst. Op 25 januari
1954 werd het laatste concert gegeven en was er voor de bekende
fanfare geen 'da capo' meer. De andere verenigingen waren de
fanfare - door gebrek aan leden en animo - inmiddels al voorge
gaan. Ze hadden vanaf 1909 tot na de laatste oorlog de Duin en
Bosch-bewoners en vele anderen het nodige plezier verschaft.
Het zou uiteindelijk de in 1936 opgerichte vereniging O.V.A.
(Ontspanning voor Allen) zijn, die èn personeel èn patiënten in
clubverband samenbracht bij sport (de Vierdaagse in Nijmegen,
voetbal, sportdagen etc.) en bij zang en muziek (de muziek- en
zangclub van Br. Schilp). De algemene opvattingen t.a.v. de ont
spanningstherapie hadden zich in die jaren ook in die zin gewij
zigd. O.V.A. organiseerde ook toneel-, film- en muziekavonden in
de toneelzaal en hield met uitzondering van de oorlogsjaren moe
dig stand, tot zij op 1 januari 1966 ophield te bestaan. Haar taak
werd gedeeltelijk overgenomen door de huidige Ontspannings-
commissie die o m. nu elke week op de donderdagavond zorgt dat
'er wat te doen is' in de fraaie toneelzaal van de Clinghe.
Personeel
De eerste jaren van het ziekenhuis waren uiter
aard 'pioniersjaren', waarin na de bouw van de
paviljoens immers ook de verplegingsorganisatie
vorm moest krijgen. Het verplegend en huishou
delijk personeel was, zoals reeds eerder werd
verteld, aanvankelijk intern en vormde door de
ligging van het gebouwencomplex een vrij
besloten gemeenschap, waarin men met elkaar
de nodige afleiding en gezelligheid zocht en
vond.In 1914 waren er 11 zusters en 9 broeders
in de dorpen woonachtig, doch in 1917 waren
dat nog maar 2 zusters tenslotte, een daling
waaraan o.a. de schaarste in de eerste wereldoor
log niet vreemd zal zijn geweest. Die oorlog
zorgde in 1914 bij het afkondigen van de mobili
satie voor de nodige problemen in het nog jonge ziekenhuis. Liefst
28 personeelsleden, waarbij een arts en elf verplegers, werden
opgeroepen met als direkt gevolg ontruiming van twee mannenaf-
delingen, die ter beschikking werden gesteld van het Ned. Rode
Kruis, dat er zo nodig 50 zieken of gewonden zou kunnen onder
brengen. In 1917 werden ze weer door Duin en Bosch in gebruik
genomen.
Voor de statistiek: in 1920 telde het ziekenhuis in totaal 48 broe
ders en liefst 197 zusters. Vanaf de start van Duin en Bosch had
den zij een 10-urige werkdag. In 1919 werd de 8-urige werkdag en
de 45-urige werkweek ingevoerd. Hierdoor was er meer personeel
nodig, dat niet gemakkelijk te werven was. Dit probleem en ook
een bezuiniging op de hoge kosten van de provinciale ziekenhui
zen resulteerde in 1924 in de terugkeer naar de 48-urige werkweek
voor de verpleging. Daarnaast kwam er ook een reorganisatie van
de diensten en werden er andere beperkende maatregelen inge
voerd, die maakten dat de organieke sterkte van het verplegend
personeel met 30 personen kon worden teruggebracht, die van
andere diensten met 21Het aantal van de gediplomeerde verple-
genden werd bepaald op 47 zusters en 23 broeders. De indienstne
ming van leerling-verplegenden op arbeidscontract maakte moge
lijk dat de kosten van salarissen en pensioenbijdragen van het zie
kenhuispersoneel konden verminderen.
Niettemin waren de lonen en salarissen van het Duin en Bosch-
personeel bepaald nog wel aantrekkelijk en staken ze gunstig af bij
wat de doorsnee Castricummer en Bakkummer verdiende. Dat dit
- met name in de crisisjaren - wel eens leidde tot een verborgen
jaloezie kan men zich voorstellen.
Mede onder invloed hiervan ontstond er in Castricum al vroeg een
afdeling van de toenmalige S.D.A.P., die snel groeide en werd er
reeds in 1911 een afdeling van de Centrale Nederlandse Ambtena
renbond opgericht, de voorloper van de huidige Abva/Kabo zou je
kunnen zeggen. Twee jaar later organiseerden de katholieke amb
tenaren zich in de R.K. Bond van Overheidspersoneel 'Sint
Paulus'. In 1918 kreeg Castricum er nog een afdeling van de Alg.
Christelijke Ambtenarenbond bij.
Er was sinds de opening van Duin en Bosch duidelijk een andere
wind gaan waaien in Castricum, die wat van de gezapigheid van
vroeger had weggeblazen. De mensen van Duin en Bosch waren in
de loop der jaren over het algemeen wel geïntegreerd en voelden
zich lid van de dorpsgemeenschap. Een aantal van hen vervulde
nuttige funkties in het verenigingsleven, was aktief bezig op vak-
24
