verschillen uiterlijk sterk van de Japanners. Dit volkje woont
op Hokkaido, Sachalin en de Koerilen en telt momenteel nog
ca. 4000 zielen. De bestaansmiddelen omvatten voornamelijk
jacht en visvangst, terwijl de vrouwen een primitieve vorm van
tuinbouw bedreven. Het eiland Urup vormde in de handel van
de Aino's van de Zuid - en Noord Koerilen een belangrijke
tussenpost. Na de ontdekking van het eiland Urup door
Maarten Gerritsz Vries, werd het eiland pas bij toeval in 1672
door een Japanse kustvaarder ontdekt, die daarheen door een
storm was geslagen. Het eiland werd daarna tot het bezit
gerekend van Japan. De Russen hebben kort na hun vestiging
op Kamsjatka rond 1738 de Koerilen onderzocht; ze waren
voornamelijk geïnteresseerd in pelsdieren." Omstreeks 1840
dreven de Russen met de Aino's en met de Japanners, die op
Urup kwamen om te vissen, een ruilhandel welke de Japanse
regering stilzwijgend gedoogde.
In een verdrag gesloten in 1856 werd de grens tussen Rusland en
Japan vastgesteld; er werd overeengekomen, dat deze grens liep
tussen de eilanden Iturup en Urup. In 1875 stond Rusland de
Koerilen af aan Japan, maar na de tweede wereldoorlog werden
ze weer teruggeëist.
De huidige Koerilen
De Koerilen zijn een keten van eilanden met vulkanen, die voor
een deel meer dan 2000m uit zee omhoogsteken, terwijl hun
voet op de 10 km diepe zeebodem rusten. Gemiddeld is er elke 3
dagen een aardbeving; men telt ongeveer 40 werkende
vulkanen. De eilanden zijn rijk aan vissen en andere zeedieren,
aan waardevolle waterplanten, zwavel en puimsteen. Het weer
is er onbestendig. De Koerilen zijn weliswaar ruw, maar een
onvergelijkelijk mooi gebied: hier en daar opstijgende slierten
van vulkanische gassen, zwermen vogels op de rotsen, berken
en naaldbomen.
Het eiland Urup heeft een arme vegetatie, rotsachtige
gezwellen, waarop alleen korstmossen, mossen en enkele
struiken kunnen overleven. Op Urup is visserij, conservenin-
dustrie en veeteelt. Het eiland heeft een oppervlakte van 1511
km2 en is ca. 105 km lang. Urup betekent zalm in het Aino's.
De Aino plaatsnamen werden in vorige eeuwen grotendeels
door de Japanners en Russen gehandhaafd. Na 1945 hebben de
Sovjet autoriteiten vele namen gerussificeerd, terwijl Japanse
(en sommige Europese, Amerikaanse en Chinese atlassen)
voor-oorlogse benamingen hebben gehandhaafd. Het heeft de
langste tijd wel geduurd, dat de noordkaap van het Urup eiland
de naam van ons dorp draagt.
Geraadpleegde bronnen o.a.:
N.Witsen: "Noord en Oost Tartarye", deel I, Amsterdam
1785.
P.A.Leupe: "Reize van Maarten Gerritsz Vries in 1643 naar
het noorden en oosten van Japan volgens het journaal
gehouden door C.J. Coen op het schip Castricum", Amster
dam 1858.
Pieter van Dam: "Beschrijvinge van de Oostindische Compag
nie", Tweede boek deel I, uitgeg. Dr. F.W. Stapel, 's-Graven-
hage 1931 (R.G.P. nr. 74).
W.Ph. Coolhaas: "Generale Missiven van Gouverneurs-Gene
raal en Raden aan Heren XVII der V.O.C." deel II,
1639-1655, 's-Gravenhage 1964 (R.G.P. nr. 112).
"Sowjet-Union", Deutsche Verlags-Anstatt, 1967.
J'Verseput: "Op zoek naar de Goud en Zilver eilanden",
Spiegel Historiael 1970.
John J. Stephan: "The Kuril Islands - Russo - Japanese
Frontier in the Pacific", Oxford 1974.
Willem C.H.Robert:"Voyage to Cathay.Tartary and the Gold-
and Silver-rich islands east of Japan, 1643". Amsterdam 1975.
S.P.A. Zuurbier
Schilderijen of familiefoto's van vóór 1950 met op de
achtergrond een stuk omgeving zou de werkgroep graag willen
lenen voor het maken van reprodukties.
16
