Een oorlogsverleden heeft
soms ook voordelen
De drive zat er al wel een beetje in, maar je moest ook
gewoon werken vroeger. Dus ook Greetje Droog ging
vanaf haar veertiende aan het werk. Dan hier en dan
daar. Nu had ze het bij haar huidige baas niet zo naar
haar zin en had ze hier opgezegd zonder dat haar
ouders dat wisten. Als dat uitkwam zou dat thuis
niet zo leuk gevonden worden. Ze moest nog maar
een week werken en er was nog geen nieuwe baan
gevonden. Wat nu, ze kreeg van een vriendin een
tip. Kijk hier een advertentie in de krant. Er werd een
verkoopster gevraagd in de speelgoedwinkel van de
familie Endel in Alkmaar. Solliciteren zaterdagmorgen.
Solliciteren, dat had ze nog niet geleerd. In ’t Veld ging
het ’van ze hebben daar een hulp nodig dus hup er op
af’. Maar in 1959 stond ze als groen 17- jarig dorps
meisje tussen een rij dametjes uit de stad. Ervaring,
alleen huishoudwerk. Zeer gespannen dus toen ze de
kamer binnen mocht gaan. En waar kom jij vandaan
vroeg de baas. Uit ’t Veld maar dat zal u wel niet weten
te liggen zei Gré Nou dat kan je wel eens meevallen
was het antwoord van de baas. Is dat niet vlak bij
Zijdewind. De sfeer werd meer ontspannen. En hoe
heet je dan wel. Ik heet Droog van geboorte was het
antwoord. Toen kreeg het gesprek zo’n aangename
wending dat kleine Greetje dacht: de rest kan wel naar
huis gaan. Wat bleek, de heer Endel was in de oorlog
als onderduiker onderdak geweest bij opa Droog in
Zijdewind. En of het dankbaarheid was geweest of dat
hij dacht die Droogjes zijn ijverige mensen daar heb je
wat aan, dat is nooit boven water gekomen, maar hij
gunde Gré de baan en ze heeft er met veel plezier
gewerkt.
Etenshaalders tijdens de Hongerwinter op weg vanuit de stad naar het platteland.
De winkel van Endel in de Langestraat in Alkmaar.
