ledereen mocht Willem
't veld - Ook in 't Veld lopen er
'eikels* rond. Maar dat kon je
van Willem Leegwater niet zeg
gen. Het dorp zal hem altijd
blijven herinneren als een men
senmens. Want Willem {47) had
geen vijanden, slechts vrienden.
Dat kwam door z*n innemende
belangstelling voor de ander.
'Samen ben je sterker* was zijn
motto. En dat bracht Willem in
praktijk. Als mededirecteur van
Leegwater Transport BV, maar
ook als betrokken lid van deVel-
temer ondernemersvereniging
WILLEM LEEGWATER 195
en diverse sportverenigingen.
Daarom is er verslagenheid. Een
heleboel anderen hadden, bij
wijze van spreken natuurlijk,
mogen gaan. Maar niet hijZon
dagmiddag zakte hij in elkaar
op het voetbalvekL Een minuut,
nadat hij als rechtsbuiten van
VZV 5 juichend zijn armen in de
luch't had gegooid om een doel
punt te vieren. Wat is zevenen
veertig jaar? In 1976 was hij als
jong broekie bij Leegwater
Transport gekomen. Toen drie,
vier nationaal rijdende vraci-
tauto's. ïn het bedrijf vrss hr
doordat hij mensen aan eikaar
wist te binden, samen met zr~
vader en broer Paul de stuwen ae
kracht. Mede daardoor sloeg bet
transportbedrijf zijn vleugels
uit naar nu zo'iï negentien
trucks, die heel Europa door
karren. Met 28 man personeel.
Willem's plek is nu leeg Hi; is
niet te vervangen. En ook thuis
zal alles van nu af anders ei; r r
Nel en de kinderen.
trailers hebben afgekoppeld, zijn we met de metro
naar het Rode Plein gegaan, op zich een hele
belevenis. Als we op de terugweg bij de Russische
grens aankomen, moeten we zelfs op de weegbrug en
door een scanapparaat. En iedere ambtenaar vraagt
steeds hetzelfde: kentekenbewijs, loopbriefje.
Dit spelletje houden ze acht uur vol!
Daarna verloopt de terugreis zonder problemen.
Ik ben daar ondertussen wat aan het filmen, maar daar
zijn ze duidelijk niet van gediend.
Aan de Russische kant ontmoeten we onze konvooi
leider, een ex-commando compleet met een
Kalasjnikov in zijn achterbak. We vragen ons af of
dit nodig is, maar onderweg worden we diverse keren
van de weg gehaald door de politie. Ze zien westerse
kentekens en ruiken dus geld. Onze vriend komt
dan naar voren, er wordt wat gepraat en we
kunnen weer door.
In Litouwen en Letland zijn de wegen goed tot zeer
goed, maar in Rusland is dat totaal anders. Op de
kaart rijden we op een hoofdweg, maar in werkelijk
heid is het een karrenpad waar je niet harder kunt dan
40 km per uur en letterlijk zigzaggend om de kuilen
heen moet rijden. Ook lopen er paard-en-wagens in
het pikkedonker, dus we moeten wel scherp blijven.
Links en rechts van de weg zien we pure armoede.
Ongeveer twintig kilometer voor Moskou is het net of
iemand het licht aandoet; vierbaanswegen en overal
showrooms met dure automerken. Nadat we onze
STCKOBCKAfl
CjE/lACTb
VAN ONZE verslaggever
In memoriam van Willem Leegwater uit het Noord Hollands Dagblad.
Grensovergang douane Rusland.
Het Rode Plein.
Het konvooi.
