I lillik mi bidprentjes en de pastoor verzorgde de tekst op de achterkant met een of ander prevelementje. De koster was ook vertegenwoordiger van de een of andere leverancier van grafstenen. Ja, trouw en rouw hadden altijd hun kostenplaatje. Als ik terugdenk aan de eerste paasdag of de eerste pinksterdag, dan was het middenpad in de kerk net een catwalk, zoals ze dat nu noemen. Het leek net een modeshow. Er werd gepronkt met de nieuwe hoedjes, met de mantels en de heren deden dat met hun kostuums. Er werd dus gekeken naar de nieuwe mode, zoals de roklengte, de broek met smalle pijpen, de mantelpakjes, de hoedjes en noem maar op. Thuis aan tafel was er op zulke dagen weer voldoende stof tot praten. Kort geleden merkte iemand op dat sommige dames er met vrolijke, gekleurde en korte jurkjes liepen, maar dat zij daaronder de lange wit van hun vader of opa aan hadden. Dat vond hij geen gezicht, vooral als ze die broekbandjes er ook nog aan hadden te slierten. „Ja, joh, wat is mode", zei ik toen, „ieder zijn meug." Elke zaterdag werd het parochieblad zorgvuldig gelezen en vooral aandacht besteed aan het lijstje van de voorgenomen huwelijken. Ook stond toen al vermeld de leeftijdsgrens voor de film, die in de bioscoop van Schagen werd vertoond. Dus berg je als jonge knaap, als je moeder of oudere zus gelezen had dat de toegang achttien jaar was en je was zeventien. Dan was het wel hel en verdoemenis. .*Êtm Door de huisvrouwen werd ook uitgeplozen of het uitreiken van de communie voor of achter in de kerk begon en in welke mis, want als je achter in de kerk zat en het begon van af voor dan kwam je later thuis. Je moest immers er voor zorgen dat de koffie klaar stond, als die andere huisgenoten thuis kwamen. Zo van achteraf bekeken, was het geen geloven maar sociale controles, want men wist ook precies wie zijn paas niet gehouden had of na de communie te vroeg de kerk verliet. Waren de paasdagen in het vooruitzicht, dan hadden sommigen de voorjaarkriebels. Dan werd het hele huis van boven naar onder schoongemaakt en de bedden moesten naar buiten om te luchten. De hele boel ging op zijn kop, maar het ergste van alles was wel dat de kachel de deur uitging, want meestal was het om die tijd nog bitter koud. Dit waren dan van die onbeschre ven wetten en voorschriften. Zo hoorde het, want dat deden ze vroeger ook zo. In die week stond het gehele dorp letterlijk en figuurlijk op zijn kop en was van de rel. Bij de boeren gingen de koeien het land in, als het redelijk weer was. Dat was dan op de boerderij een aparte gebeurtenis. Zo was dat in deze omgeving een oude, katholieke traditie. Voordat het vee van stal ging, besprenkelde de boer de koeien met het paastakje met wijwater. Ik heb ook gehoord dat een boer iedere koe, die door het hek het weiland in ging, een tikje op zijn achterste gaf en sprak: „God zij met je" of „God zegen je." ik. 'li I Schilderij Frans Van der Eng, het neerlaten van de kist in het graf.

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

't Is mooi weest - 't Veld, Zijdewind | 2015 | | pagina 25