zijn moeder heel goed kende, had het niet mis. Oma
Takken gaf haar kleindochter zestig harde guldens van
het gespaarde schapenwol om daar het fel begeerde
vervoermiddel te kopen. In de steden en ook in grotere
dorpen waren toen ook fietslessen, net zoals er nu
autorijscholen zijn. Bij aankoop van zo'n rijwiel en
zoveel bijbetaling kreeg men dan rijles voor de fiets.
Het remmen ging toen met een rubber remblokje op
het voorwiel. Misschien kreeg je bij aankoop wel een
paar blokjes cadeau. Vrouwen werden geadviseerd om
in de zoom van de jurk een paar stukjes lood te naaien
om het opwaaien van de rokken te voorkomen. Maar
Guusje, die ook goed bijdehand was, had die flauwe
kul niet nodig en had ook hier en daar al verschillende
malen wat mensen op zo'n ding zien voorbijgaan en
bekeken hoe zij dat deden met op en af stappen.
Verkeersregels waren er niet, maar je moest wel goed
uitkijken en zorgen niet te vallen. Oma had al eens
gevraagd of dit wel serieus was met haar verkering,
want deze scharrelpartij duurde en duurde maar. Altijd
kreeg zij een ontwijkend antwoord. Toen Guusje weer
eens bij oma was, waren de rapen gaar. Zij had al lang
genoeg gezwegen, vond zij zelf. „Hoor eens meisje",
zei oma Ida. „nou houd je die knul niet langer aan het
lijntje. Of je trouwt met hem of de fiets terug, want de
maat is vol." Zo was moeder Ida. Ze was zelf altijd
eerlijk en rechtuit. En dit is ook gebeurd. Het stel is
toen kort daarna getrouwd.
Toen de eigenaresse van de Turkse schop overleden
was, kwam een zoon van haar terug en was voor
Simon het kermisleven afgelopen. Hij heeft nog een
tijd samen bij moeder gewoond, maar dat werd ook
sukkelen. Moeder werd vergeetachtig en een beetje
slonzig. Op een zekere dag heeft Siem haar naar haar
zus Leen in Amsterdam gebracht. Zij is daar gebleven
en dat was maar goed ook, want het werd in huis wel
puur rommelig. Ze was en bleef weerbaar en vinding
rijk. Er is mij verteld dat ze in de wintermaanden en
in natte tijden last van ratten had. Ze prikte die heel
gewoon levend en wel aan een gloeiende kachelpook.
Wij hebben op internet gezocht en hier en daar
gevraagd of er foto's van een Turkse schop waren.
Er was wel wat te vinden maar niet een specifieke
foto uit Zijdewind. Gelukkig is er nog een schilderijtje.
Deze heeft een mooie plek gekregen op de omslag.
Deze Turkse schop stond in de tuin van de melkboer in
Zijdewind, recht tegenover café De Landbouw.
Kermis in Monnickenmdam, 1906. Olieverf schilderij W.B. Tholen.