Vï
waardoor hij geen werk meer kon vinden. Dat vond
hij heel vervelend en hij hield zich in de gemeenschap
van 't Veld/Zijdewind gedeisd, met een instelling van
Let Toch Vooral Niet Op Mij.
Na de verhuizing naar Schagen volgden jaren waarin
Riek steeds meer lichamelijke klachten ondervond.
Aan beide heupen is zij meerdere keren voorzien
van een kunstheup, met ziekenhuisbacteries en alle
ellende die een mens maar kan meemaken op dat ge
bied. Ze werd afhankelijk van krukken en een rolstoel
en dat vond ze maar niks. Ze verbeet de pijn en hield
niet van klagen. Toen Jan zijn been brak en haar niet
meer kon helpen, was het punt bereikt waarop ze zorg
zeker wilde stellen. Ze konden in het bejaardenhuis
van Waarland komen. Jan vond het verschrikkelijk om
zijn biologische tuintje, zijn garages, apparatuur en
klusspullen weg te moeten doen. Een depressie die na
het breken van zijn been al begon op te spelen, rolde
uit tot serieuze proporties. Maar de verhuizing ging
door en Riek was daar heel blij mee. Ze kwam weer
temidden van Waarlanders, terug op het oude honk.
Gezellig klessebessen onder het dak van het atrium.
Jan die al diverse soorten kanker had overwonnen,
kreeg naast prostaatkanker ook weer darmklachten.
Hij overleed in het hospice in Alkmaar in 2003. Riek
hield zich dapper, ondanks de pijn die haar sinds haar
zestigste levensjaar in de heupen elke dag teisterde.
Ze worstelde zich terug in haar huisje na een hersenin
farct, maar waarschuwde: ,,As ik nag een tik kroig, wil
ik gien bloedverdunners meer, laat moin maar gaan."
Er kwam nog een ,,tik", erger dan daarvoor, een
hersenbloeding. Het ziekenhuis diende bloedverdun
ners toe, want dat was protocol, wilsbeschikking of
niet. Het duurde nog een week voor ze overleed,
21 oktober 2007.
6
1 I
Een ijsje voor kleinkind Daïenne.
Zingend feesten met dochters Annet en Gerie.
