ammM
CEES SLIJKERMANZrr
m ia AR IN DE HANDEL
ftisifll
sss^s&ic
Busondernemer uit 't Veld
lëfKiiHS
SÜ5&3SS
■ssss* ssr~ ~..'s
ziïsz ^Ststzsii
s^Swatirs
VSfe-L'güraffi
had altoid 't zelfde goeie humeur. Was zodoend 'n
anwinst voor d' are zieken en lag an't voorspeen boi
't perseneel. Deer most ie wachten op de ointstroid
die hoi ging verliezen. In z'n goeie jaren had ie hil wat
stroid leverd. Was 't niet teugen de NACO den wel
teugen instansies. An houge titels en dure name had ie
gien bosskip. Haai was recht toe recht an, de ienvoud
zelve. Z'n ouwe kiel, z'n smerige pet en klompen wa
ren zo ongeveer zijn handelsmerk. Duzende Westfrieze
hewwen hem zo kend, benne met z'n busse vervoerd,
veral met die bustochten nei Oud-Valkeveen en zuk en
zo, een zood mensen zelle nag mooie verhale vertelle
kenne over hem. Nei de oorlog was Cees aas han
delaar in vee en stro begonne met autobusse. Onder
de naam West-Frisia kwamme de busse van Cees
in binnen- en buitenland, op 't lest had ie er dertien
raaie. Zo gaat 't verhaal dat ie z'n zoveulste bus had
laite bouwe en die most vezelf ok keurt worre deur de
verkeersinspectie in Utrecht. Er was 'n toid ofsteld.
De directeur van de bussemakeraai had z'n kunstwerk
nei Utrecht reeén. De inspecteur had de bieneruimte
tussen de banke bekeke, de nooduitgang, de remmen
en zuk en zo en had alles goedkeurd. In ofwachting op
Sloikerman zee de bussemaker hem dat de busonder
nemer zo zou komme en den metien zou betale. No,
deer wou de inspecteur maist niet an: voif en twintug
duuzend golden, 'n gosvermogen in die toid. Dus was
't wachte op 'n dure meneer in 'n dure auto. Die kwam
niet. Wel stopte er een oud veewagentje, weer 'n man
uitstapte met 'n kiel an, met smerige klompen en 'n
pet. „Dat is hem", kreeg de verbaasde inspecteur te
hore. En warachies, 't boertje stieffelde op de bus of,
deed z'n hulfte uit en ging met klompesokke nei bin
nen. „Mogge heren. En?", was't. „Alles in orde",was 't
antwoord. „Mooi, deer hew ik op rekend", was 't weer
Haai pakte z'n boek, effies duim an de tong
en telde op z'n West-Fries van een bundeltje afsluit-
doikies 25 brieffies neer voor de bussemaker.
De inspecteur was te onthikt en verboisterd om mee
te tellen.
Nel Slijkerman speelde ook een goede rol in het ge
hele bedrijf. Met vader Cees zat ze volop in de handel
met pluimvee, konijnen en geiten, niets was haar te
gek. Ze had zelfs een petroleumventwijk, terwijl het
busgebeuren ook haar volle aandacht had. Nel kon
daardoor veel namen invullen bij de vele foto's. Dat
kwam goed van pas. Natuurlijk was van groot belang
de rol die ze samen, met zus Annie, op zich nam na
het jammerlijk verlies van hun zeer geliefde moeder
Afra Raatgers. Ome Piet Raatgers kwam vele keren
langs bij de familie Slijkerman. Nel vertelde over de
Lourdesreis met de bus en over Piet Bruin als chauf
feur en natuurlijk over vader Cees, die in Heliomare
te Wijk aan Zee belandde. Zijn beide benen waren
geamputeerd. Hij heeft erg zijn best gedaan, maar
Cees Slijkerman kon niet met die kunstbenen over
weg. Die belandden aan de kant.
Via Heliomare ging Cees naar Lauwershof in Oudorp.
Daar werd hij zelfs met carnaval geridderd vanwege
zijn goede humeur. Hij zorgde voor een goede sfeer
op de gehele afdeling. Toen hij op bed kwam te liggen,
werd hij duidelijk gemist. Vader Cees was een heel
goede man, die nooit over iemand kwaad sprak.
Hij had natuurlijk zijn regels. Met zoveel chauffeurs
waren stipte richtlijnen nu eenmaal noodzakelijk. Toch
hadden diezelfde chauffeurs een bepaalde vrijheid,
dat een der prachtige kanten van het vak was. Nel kon
terugzien op een heel drukke periode, maar vooral ook
op een prachtige, gezellige tijd met veel reuring.
Cees Slijkerman was een markante persoonlijkheid,
een keiharde werker en bekend om zijn droge humor.
Hij is nog steeds een begrip in de wijde omgeving.
vtrr n - Core Slijkerman her
da^het
geloden aan do ««Ha"^^Carbo.
1934 begon .^.""^^Lvnse mark-
Se^no?h&par.r^e«^
rttdekW reV^rS^andeuï
het bedrijfje, «n e totaJe som van
f*« aat ook do goodwill bij.
Vlak daarvoor bad Core zün eerste
derweg moest WjI St heeft WJ zich
iïiïMÏ door Rotterdam, want
daar kwam hij met uit.-
TIEN BUSSEN
maakte. Cees reeu e w(Jn veel
moment met 10 )^onoecoursen. In
prijzen op jaarli] aJn
1969 zette «en Puw echter
touringcarbedrijt- 3 w6ken
h°d |«k™f "e f 60 voor hebben. Die
Mokummer liet
zpekt kennismaking
SlgWwi wat blij met zijn
IT^Trw-tni verhaal weet Cees nog
£ao £om weer van de
Opa Cees (77) met kleinzoon Kees (6) op pad om te venten
