Slootgaard en Veluweweg. Bedrijvige jaren werden
het toen in Waarland. Het waterleidingsnet werd
aangelegd, waar sommige mensen ook nog tegen
protesteerden, want zoals het nu is, is het toch ook
goed. Dit kost alleen maar geld, zo waren sommige
reacties. Het hemelwater is veel beter, want dat komt
van boven. Ook Waarland kreeg een eigen parochie,
vernoemd naar de heilige Wulfram. Pastoor Vollering
was benoemd als bouwpastoor. Zo werd een oude
boerderij ingericht als noodkerk en was het tevens
het woonhuis voor de pastoor. Dus kerk en pastorie
in één gebouw. Dit en een groot stuk land waren
een geschenk van de familie Nieuwboer. In het dorp
gonsde het van geruchten over de nieuwbouw van de
kerk en ook waren er plannen om nieuwe woningen te
bouwen.
In de tuinbouw waren er ook veranderingen, doordat
de bloembollenteelt in opkomst was. Het gezin van
Hein en Geertje werd groter. Bijna ieder jaar werd
er in huize Van der Eng een nieuwe wereldburger
verwelkomd, precies zoals de kerk het toen wilde:
hoe groter het gezin, hoe groter de kerk. Het bedrijf
werd ook uitgebreid. Er werd net als bij buurman Mul
een winkeltje aangebouwd. Daar kon men terecht
voor heilige beelden, kerkboeken, rozenkransen
en meerdere dingen op kerkelijk gebied, want we
woonden in een rooms dorp met veel grote gezinnen
en die moesten toch ook gereedschap hebben om te
bidden. Ook werd de winkelinventaris uitgebreid met
speelgoed, dat in de sinterklaastijd goed verkocht.
Later hadden de kinderen van Van der Eng nog leuk
spul aan overgehouden, zoals Meccano, een stoom
machine en een toverlantaarn, dat toen toch duur
speelgoed was. Misschien waren dit nog wel dingen,
die toen te duur waren voor de tuinders en de gewone
man. Als het in de bouwerij en bij de boerderijen goed
ging, ging het ook bij de andere mensen goed, want
we waren toch van elkaar afhankelijk en zo is het ook
altijd geweest. Een geweldige vooruitgang was in deze
jaren het aanleggen van het elektrische net via grote
houten palen, waaraan de elektrische draden werden
bevestigd.
De kerk is er gekomen, gebouwd door Jo Keet. Veel
Waarlanders hebben hieraan gewerkt. Hein van der
Eng had het schilderwerk van pastorie en kerk. Nooit
werd vergeten wat toen een heel belangrijke klus was
en ook heel griezelig om dit te zien: het plaatsen van
het kruis boven op de toren. Vanaf de nok van het
kerkdak klom Dirk Dekker via een ladder omhoog
langs de torenspits met het zware kruis op de schou
der. Hoogwerkers en kranen voor deze bouwwerken
bestonden in die tijd nog niet. De toeschouwers
beneden stonden met zweet in de handen te kijken.
Als dit maar goed zou gaan om het gevaarte op zijn
plaats te zetten. Na een laatste krachtinspanning
lukte het: het kruis stond op zijn plaats. Nu konden
de beugels vastgeschroefd worden aan de spits en
kreeg Dirk vanaf beneden een welverdiend applaus,
want dit was toch maar een bravoure stukje. Mis
schien heeft hij daar de bijnaam van Bram Dekker van
overgehouden. Met mooi bladstil weer op zaterdag
heeft Hein van der Eng na de middag het kruis toen
nog een laatste kwast verf gegeven. Toen heeft hij
weer de hulp van Dirk ingeroepen, want er moest op
de nok van het dak toch iemand zonder hoogtefrees
de ladder vast houden. Later werd Dirk loonwerker en
handelaar in paarden en was getrouwd met Geertje
Klaver. Zij hadden een groot gezin met veel stoere
Boerderij van Gert Dekker bij zwembad als noodkerk Wulframparochie
