eigen leven hadden afgekoppeld en weggevoerd van
de rampplek. Toch waren er ontploffingen, waar geen
eind aan scheen te komen. Wagondeuren vlogen over
het dak en kwamen in de achtertuin terecht. Door
de geweldige explosies was bijna alles wat we aan
serviesgoed hadden, veranderd in diggelen. Diezelfde
avond zijn we lopend naar de Westerweg gegaan.
Thuis hadden ze duizend angsten uitgestaan. He
melsbreed was Schagen niet zo ver en hadden ze de
ontploffingen gezien en gehoord. Vader wilde niet dat
we terug zouden gaan. Omdat er al contacten met de
ondergrondse waren, zijn we thuis dus ondergedoken.
Mijn man hield de Rijkswerf voor gezien. Zijn vriend
Jerry Smit uit Leiden wisten we onder te brengen
bij boer Pijper. Zo begon een bewogen tijd met een
opleiding van de ondergrondse in het klooster te
Nieuwe Niedorp. Daar leerden ze onder meer hoe ze
met wapens moesten omgaan. De hongerwinter stond
voor de deur. Er was geen elektriciteit en we hadden
te maken met een spertijd van 8 uur 's avonds tot 4
uur 's morgens, terwijl er wel wacht gelopen moest
worden. Omdat er geen brandstof meer te krijgen
was, zaagden de mannen 's nachts bomen om in
de snijdende kou. Wij waren nog jong en vonden dit
alles nog spannend. Als ik er nu aan terugdenk, dan
moet het voor oudere mensen een verschrikking zijn
geweest. Omdat wij ons eerste kind verwachtten, zijn
wij tot 15 augustus 1945 bij mijn ouders gebleven.
Ria werd op 24 juni van dat jaar in dezelfde bedstee
geboren als haar moeder. Met paard en wagen zijn
we toen naar Den Helder vertrokken en konden we
serieus beginnen aan een normaal huwelijksleven.
Drie dochters (Ria, Greet en Ans) maakten ons gezin
compleet en toen de tijd aanbrak dat ze aan sport gin
gen denken, hebben we ons beiden daarvoor ingezet:
mijn man voor de voetbalclub HRC en voor mij lag het
voor de hand dat WGW-handbal, waar onze meiden
handbalden, mijn aandacht en hulp kreeg.
Ook onze zeven kleinkinderen doen veel
aan sport: vijf meiden kozen voor handbal
bij WGW en de twee jongens voor voetbal
bij HRC. Na de fusie met Watervogels
werd de naam WGW veranderd in DSO.
Een van mijn kleinkinderen, Mieke Post,
heeft een aantal jaren bij VZV gehandbald
en het kampioenschap van Nederland
meegemaakt. Sport was en is nog steeds
een belangrijk onderdeel in onze familie.
Van de twaalf achterkleinkinderen sporten
er negen. De jongste drie moeten nog even
wachten, want zij zijn een, twee en
drie jaar oud.
Als ik zo achter (of is het voor?) de com
puter zit, zou ik een boek kunnen schrijven
over mijn jeugdjaren. Wat hebben we
genoten van de reünie ter gelegenheid van
het 50-jarig bestaan van de Mariaschool,
waarbij oud-leerlingen uit het hele land
aanwezig waren. Misschien komt er nog
eens een reünie. Ik hoop het.
Tot zover de caleidoscoop van mijn leven,
waarvan het fundament is opgebouwd
in de Kampen, waar ik met trots
aan terugdenk."
Guus Schong-van der Stoop op Schiphol
