Arremoed
Toen ik enkele leuke Westfriese verhaaltjes van Gré Sneekes-van Leeuwen onder ogen kreeg, heb ik haar
toestemming gevraagd die in ons blad te mogen publiceren. Gré hoefde er niet lang over na te denken. Ze
vond het heel leuk als oud Zijdewindse een bijdrage aan „'t Is mooi weest" te kunnen leveren. Hier dan ook
wederom een anekdote, die overigens ook te lezen is in haar boek „Grepe uit 't leven" waarvoor zij ook de
illustraties heeft gemaakt.
Lang leden, 'n toid die ik nooit meer vergete zel.
Woi liepe niet met spandoeke te zwaaien. We ware arm.
Stille arremoed hiette dat.
Lesten zoide d'r ientje teugen me: "Jouw moeder, dat
was 'n kuin woifie." En de man had geloik. Ze hield erg
van mooie klere en zoks. Ze wou voor de kraam om
met 'r joösies. Ze kon goed naaie en broie. Maar as ze
wat aars lere mogen had, den had ze ok deer goed in
weest.
As ze overdag drok in de weer weest had, en niet an
naaien toekwam, den ging ze welders 'n nachie overzit-
te', zo as ze dat noemde. Achter de naaimachien. Den
had ze d'r hande vroi en gien kloine joös om d'r biene.
En wat stik was, wier versteld.
Vader was deer niet voor, dat 't moest stiekem.
Zo gauw as die sliep koorp ze zachies over de
beddeplank heen en ging in d'r pon, of in de winter
met 'r jas an, achter de naaimachien zitte, om van
oud weer nuw te maken. Teugen zo'n uur of zes
kroop ze d'r nag efkes in en deed of ze sleipen had.
Maar gien mens had hier wat mee te skaften.
Altoid kwamme woi knappies voor de dag. Maar
toch wouwe woi ok welders wat kant en klaar, zo uit
de winkel. Zo droomde ik van dat verlegen mooie
wollen vessie, dat al weke voor 't raam hong boi 't
manufacture-winkeltje. Blauw, met 'n roöd koordje d'r
deurheen regen met balletjes d'ran en omhaakt met
roöd geren.
Drie gulden en voifennegentig cente. 'n Hoop
geld. Ik ging d'r voor spare. Ien gulden zat 'r al in
m'n spaarpot, nag van m'n annemen. Ook nag 'n
dubbeltje van opie, die ien keer in 't jaar op moeders
verjaardag te gast kwam. Maar d'r kwam pittig wat
boi. We mochte loötjes verkope voor de Floralia-
tentoönstelling van Ouwe Nierep. Van elk lot van 'n
dubbeltje krege woi ien cent. Dat zette zöde an de
doik.
Samen, m'n grote broer en ik, ginge we op pad. Dat
werd wel dêle vezellef, as 't spul 'n end had. Hoi
was al 'n heel toid an 't sparen voor 'n goitje van de
Skager markt.
We mochte vezellef van moeder niet zegge: moet je
nag 'n lootje kope, nei, "Wilt u een lootje kopen van
de Floralia-tentoonstelling van Ouwe Nierep". We
moeste van moeder ok nag astublieft zegge. Maar
dat ging ons te ver.
We hewwe wat oflopen. En deurdouwertjes dat we
ware, prebeerde we de leste löte te sloiten in De
Morrebok, boi de roike boere. 'n Kloin uurtje lope. Boi
de eerste deed de boerin de deur open. Die keek niet
bloid.
"Wilt u een lootje kopen?" vroege we netjes.
"Van Ouwe Nierep?" vroeg ze met 'n skeef gezicht.
"Ja," zoide we alletwei tegeloik.
"Wie benne jullie en weer komme jullie vandaan?"
"We benne Van Leeuwentjes en we weune heel in
Zoidewind."
"Maar deer weune toch allien roomse? De
tentoönstelling is van de protestante."
En de deur ging dicht.
We ware al weg en we kwamme niet uitpraat over dat
rare mens met 't skeve kop en stom lang heer en dat
ze geniesen tande in d'r mond had.
We name d'r nag ien. "Koik 'rs", zoi grote broer, "die
boer heb 'n zoot koeie op z'n land, die is denk ik wel
heel roik. Misskien koopt die d'r wel twei." Ok deer
kwam 'n hêle dikke vrouw anwaggelen met 'r kop
om 't hoekie van de deur. "Nei hoor", zoide ze, "woi
hewwe d'r al ien."
En we ginge weer. Ware d'r zeker van dat 'r in de
hele Morreboek niet ien goed mens weunde.
