Jan zag overal handel in. Toen de petroleumstellen
voor het koken in opkomst kwamen en ook de petro
leum voor de lampen in de huishoudens de overhand
kreeg, begon hij aan huis een peteroliehandeltje en bij
verdere klantjes bezorgde hij aan huis. Alle mensen in
de Ooster- en in de Westerkampen waren katholiek. Op
zondag gingen ze
naar 't Veld te kerk.
In die tijd waren er
nog geen fietsen, dus
was het nog een hele
tippel naar de kerk.
De boeren gingen via
de Westerweg met
de tilbury of de dres-
seerkar. De mensen
die moesten lopen,
gingen langs de ring
vaart over de kade.
Vanaf de valbrug
werd dit het kerken-
padje genoemd. Bij
de boerderij, waar nu
Cees Dekker woont,
maakte dit pad een
bocht naar het huis
van Volkers, waarin
nu Wim Koenis
woont. Zo kwam men
dan bij de kerk uit.
Later werd dit pad
veelvuldig gebruikt door fietsers en door mensen die
naar de melkfabriek in Lutjewinkel te werk gingen.
Volgens moeder Ma was Jan wel een beetje te kalm
en rustig want hij had nooit een meisje. Uitgaan deed
hij maar een keer per jaar. Dan ging hij naar de kermis.
En voor de rest liet hij zich ook nergens over uit. Nee,
Jan liet zijn tong niet schrapen. Toch kreeg hij een
keer een scharreltje maar dat was van heel korte duur,
want de afstand was hem te groot, zo vertelde hij later
aan zijn moeder, die aan het vissen was over het hoe
en wat. „Ja", zuchtte moeder Ma, „dat kan ik wel
begrijpen want Julianadorp ligt niet om het hoekje van
de deur."
Moeder werd ook een dagje ouder en vader Pieter liet
de handel aan zijn zoon Jan over. Ook de bouwerij
begon hem zwaar te vallen. Voor beiden begonnen de
jaren te tellen en ook kregen ze hun ongemakken.'s
Zondags naar de kerk werd ook al bezwaarlijker. En
zo werd al eens met een schuin oog gekeken naar het
gesticht dat vlak bij de kerk stond. Op zondag de mis
overslaan was voor hen een grote zonde, want zij
waren zeer gelovig. Bovendien was de kerk voor hen
een verzetje want je kwam zo de een en ander tegen
voor een praatje en een nieuwtje.
Na verloop van tijd bleek dat bij Jan toch ergens een
vonk was overgesprongen. Wat waren ze blij en
ingenomen met de verkering van de laatste uit het
gezin, want als Jan net als zijn vader erop uitging voor
zijn handel of voor zijn melkwijk, was er geen regelmaat
met het eten en die dingen begonnen hen al zwaarder te
wegen. Zo werd dan
ook besloten om een
plaatsje te zoeken
in het Antonius-
gesticht dat dicht bij
de kerk stond. Later
noemde men dit
een bejaardenhuis
en nu heet het een
verzorgingstehuis.
Het scheelt maar
een paar letters, toch
blijft het 't zelfde.
Jan kreeg toen grote
plannen. Er moest
een nieuwe woning
gebouwd worden
want er was tenslotte
genoeg ruimte op het
erf. Jan liep al tegen
de veertig en heeft,
toen zijn ouders naar
het tehuis waren ge
gaan, zijn Geertje ten
huwelijk gevraagd.
Het bestaande huisje was zeer oud, had aan de buiten
kant nog gedeeltelijk houten wanden en kleine raampjes
met verrotte kozijnen. Jan kon hier en daar wat geld
vangen dat hij vanwege zijn handel nog tegoed had van
mensen die hij in slechte jaren geholpen had. Dat kwam
toch ook weer terug, want wie goed doet, goed ontmoet,
was een oud gezegde. Dus werd er aan de westkant
op het erf een nieuwe woning gebouwd en kon zijn
aanstaande bruid hier intrekken.
Al deze dingen vonden plaats in het jaar 1919. De
oorlog 1914 1918 was dus net achter de rug, net als
de Spaanse griepepidemie. Die griep had hier in de
omgeving heel wat mensenlevens geëist maar gelukkig
was dat de Jansens bespaard gebleven. Nederland had
zich in de eerste wereldoorlog neutraal opgesteld en
dus was er door ons leger niet gevochten. Wel lag de
handel met het buitenland stil met als gevolg dat er
veel werklozen waren en er dus ook veel armoede in
de gezinnen was. Na de oorlog begon de economie
weer op te leven en was er weer werk en handel.
Vandaar dat er met frisse moed aan de bouw bij Jansen
begonnen werd. De kosten van de woning waren toen
geraamd op twaalfhonderd gulden en dat was in die tijd
ook veel geld. De bouw verliep goed en het weer
werkte ook mee. Het vervoer van de stenen ging over
