Bij de jongerenbeweging was Piet een graag geziene
gast. Van zijn vader had hij de muzikale talenten geërfd.
Hij speelde zeer verdienstelijk op zijn piano en zijn ac
cordeon en daar werd door de jonge gasten en ook door
het cabaretgezelschap „De optimisten" gretig gebruik
van gemaakt. Heel even heeft hij gedacht om muzi
kant te worden want hij werd wel eens gevraagd om te
spelen bij bruiloften en partijen en dat verzorgde hij met
zijn muzikale talent voortreffelijk. Maar toen hij eens
op een ouderwetse bruiloft bij een goed gesitueerde
boer moest spelen vanaf tien uur voor de middag tot de
volgende morgen half zes met de opkomst van de zon,
had hij blaren op zijn vingers en kramp in zijn kuiten.
Hij kreeg als vergoeding het „vorstelijke" bedrag van
zeventien gulden vijftig in het handje en dacht toen: „Dit
nooit meer, laat mij maar verder grutteren want dan heb
ik ook mijn brood". Inmiddels gebruikte Piet zijn ogen om
het vrouwelijk schoon te bewonderen. Dagelijks gingen
er jonge dames naar de naaischool schuin tegenover
de winkel. Hij had bij dit „leuke snoepgoed" al heel gauw
een knap en lief meisje ontdekt waar hij al vlug verkering
mee kreeg. Tiny woonde aan de uiterste rand van de
gemeente Oude Niedorp op de grens van ons buurdorp
Waarland. Er was echter een klein probleempje. Ze
werkte in de winkel van een concurrent maar die deed
niet moeilijk en vond het jammer dat hij haar moest
missen. Zij was een heel goede kracht voor de winkel.
De Slootgaard, de plaats waar zij woonde, behoorde
bij de parochie van Waarland. De Waarlanders wilden
haar niet afstaan aan de Veldtemers en zochten een
reden om dit te keren. Het moest lukken want ze wilden
die knappe griet niet kwijt. Er werd ontdekt dat dit paar
bloedverwantschap had in de derde graad. Dus geen
huwelijk, zo dachten ze. De Veldtemers, ook niet dom,
startten een proces bij het bisdom en verkregen alsnog
dispensatie.
Maar eerst moest Piet zijn dienstplicht vervullen. Dat
betekende voor vader Jan een zware tijd. Hij moest al
leen rondvragen en alleen de boodschappen bezorgen.
Het werden lange en zware dagen. Het wegbrengen met
de bakfiets werd hem te zwaar want zijn leeftijd begon
ook mee te tellen. Om het bezorgen aan huis te verge
makkelijken, werd naar een oplossing gezocht. Zo werd
besloten een motorvoertuig aan te schaffen. Het werd
een driewieler met de motor voor de bak. Het was mooi
om te zien maar het ding gaf alleen maar ellende. Heel
vaak was dat ding kapot. Service of garantie zat er niet
op, dus dat apparaat was een grote strop.
Aan de diensttijd van Piet kwam ook weer een einde en
in 1960 heeft hij samen met Tiny de zaak van zijn vader
overgenomen. In 1961 kocht vader Jan een sigaren- an
nex chocolateriezaak in Alkmaar. In datzelfde jaar zijn
Piet en Tiny getrouwd. Het kruideniersvak werd moeilij
ker omdat er steeds meer grotere winkels in de naburige
plaatsen kwamen. Bovendien gebruikten de klanten
vaker de auto om elders te gaan winkelen. Het werd
ook moeilijker om goede krachten voor de winkel te
krijgen. Personeel werd door al de sociale lasten steeds
duurder. Na rijp beraad is toen een auto aangeschaft,
wat veel stof deed opwaaien. Spoedig na deze koop
waren er klanten waar hij niet meer hoefde te leveren.
Een klant heeft eens tegen hem gezegd: „Jij moet niet
denken dat je een auto kan rijden van mijn centen". Ge
lukkig viel het wel mee want de meeste klanten kwamen
weer terug bij de Spar.
Met alle ups en downs hebben Piet en Tiny nog jaren
plezierig in de zaak gewerkt. Nog vaak herinneren
zij zich de winter van 1962 1963. Het was toen erg
koud en er viel veel sneeuw. Het openbaar vervoer lag
grotendeels stil en het winkelmeisje dat een weekend
in Schoorl was, kon vanwege de zware sneeuwval
niet komen. Zij stonden er dus alleen voor en dit nog
wel op oudejaarsdag, een zeer drukke dag. Tiny was
hoogzwanger en er stond een kleintje in de box. De
kolenkachel in de winkel werd flink opgestookt en de
box werd in de winkel gezet. Piet ging die dag de be
stellingen met een schop in de auto bezorgen. Het werd
een heel zware dag. Omdat hij door de sneeuw was
verblind, liep hij in een sloot die met sneeuw was vol
Piet Bijwaard, verdienstelijk accordeonist, in muzikantenkloffie
