O F LA ID
(iit
Hai was bar zoet an't speule achter't huis in't bleikveld. Nou was sogges't gras maait deur
buur Piet, dus nou was 't lekker kort. Piet deed dat voor een koppie en een paar goeje segare.
Zo sneed 't mes an twei kante. Hai had metien gras voor de goit en de knoine en de moide
konne nou weer knappies bleike want 't gras was veulste lang worre.
Tusse de middag had ze broer die al op de gróte skool liep, nag effies gouw holpe. Die had
toen spaikertjes op 't end van die ronde kachelhoutjes sloege, want den kon je zien wat de
voorkant was, zie je. De dunnege ware koeje en die dikke was een peerd. Zo was hai den an
't boer Jan speule, net as ze buurman. Hai had ök van segarekissiesplanke een koegang met
stalle maakt en zo was het net echt. Hillegaar van de wereld was hai en zo verdiept dat hai in
ienne zomaar de klok van de kerk hoorde. Toen dat den tot hem deur drong, docht hai: „Het is
toch gien zundag ofwel soms". Dat toen op een hol nei huis toe. In huis zag hai wel dat 't gien
zundag was maar weerom den die klok luide, kon hai niet begroipe. Moeder zeide toen dat 't
drie uur was en as den de klok van de kerk werd luid, wiste de mense dat er ientje dood was
gaan en dat z'n ziel nei de hemel ging. len van de moide zee nag: 't Zal moin benuwe wie
deer nou dood is want hai heb toch niet zo lang luid dus den is 't wel een derde klassie denk".
Toen werd an de achterdeur volk roepe. len van de moide die deer heen gaan was, stond
deer bar te knikke en strak koike en zee toen dankie toen die man weg ging. Hai was vezelf
deer achter an gaan om te koike wie deer was en zag toen een man met een zwarte jas an
en een hoge hoed op. Toen zoide hai: „Dat loikt Jan Admiraal wel, de melkboer". Weerom had
hai van die rare klere an en wat stond die raar te murmele!
Toen heb moeder hem effies uitloid dat dat de anzegger was voor as er ien dood was gaan en
dat hai den kwam zegge dat er seivens rozekrans bidde was en wanneer den de begrafenis
was. En ök dat die man de melkman was maar dat hai dut deerboi deed want de krant kwam
pas morge en nou wiste de bure 't al vast want hai ging vezelf niet overal heen. 't Speule met
de boerderai was metien van de baan want hai was hillemaal ontdein.
De volgende dag zoide z'n buurmoidje weer hai veul mee speulde: „Gaan je mee effies boi
buurvrouw koike?" Hai zee toen: „Wat is 'r te zien baijouw buurvrouw?" „No joh, die is guster
toch dóód gaan en nou wil ik effies koike en 't mag van moin
moeder.
Dus raakte ze samen op rouwbeklag en na hil bedeesd bai de
deur volk roepe kwam er een vrouw die vroeg wat of ze kwame
doen. Na bar verlege te vrage of ze astemblieft buurvrouw nag
effies mochte zien, mochte ze er inkomme. In een kloin kamertje
stond een gróte kist met buurvrouw erin, hillegaar spierwit en ök
een tafeltje met een kruis en keerse deerop en een bakkie met
waiwater weer een takkie naast lag. „Zo,zoide die vrouw: „Deer
loit buurvrouw den en 't is net of ze slaipt hei".
Met een raar gevoel in 't loif raakte ze den weer nei buite en kre
gen öok nag een peperemuntje. Dat durfde ze niet op te ete want
dat zag ök zo raar wit. Dut was een rare koik, zo op een dag deur
de week.
