Voorwoord
U heeft het allemaal kunnen lezen in de krant het dorp krijgt een straatnaam, vernoemd
naar een bekend dorpsgenoot. De gemeente Niedorp laat hiermede een oude traditie
vallen, want na alle bloemennamen zoals Floralaan, vogelnamen zoals Kievitlaan en
koningshuisnamen zoals: Beatrixlaan, een Amerikaanse president: John F. Kennedylaan
en de meer polderse namen als Valbrugweg en Doorbraakweg, is nu de eer te beurt
gevallen aan Willem Leegwater, wijlen onze dorpsgenoot. Voor Leegwater is gekozen
boven de Willem Alexanderlaan of Maximalaan, hetgeen na het prinselijk huwelijk van 02
02-02 eigenlijk voor de hand had gelegen.
Het verzoek van Mevrouw Jopie Commandeur-Leegwater uit Hoorn is door de gemeente
gehonoreerd. Samen met haar broer Dirk hebben zij de krant te woord gestaan en
verteld hoe zij hun vader hebben meegemaakt rond de oorlogsjaren. Daar valt niets aan
af te dingen want Willem Leegwater heeft aan het eind van de oorlog de zuivering moeten
doen en landgenoten, die te vriendelijk voor onze oosterburen waren geweest, moeten
oppakken. Dat was geen gemakkelijke taak en Willem Leegwater heeft dat rechtvaardig
naar eer en geweten gedaan. Maar wat te denken van al die dorpelingen die ondergronds
verzet boden en contacten onderhielden met het klooster in Nieuwe Niedorp dat een
wapendepot herbergde, terwijl ook Duitsers ingekwartierd zaten? Onder leiding van The
Cat, de vermaarde Hit Schipper uit Spanbroek, die commandant afwerptroepen West
Friesland was, organiseerden zij droppings aan de Zomerdijk te Wognum. Vervolgens
vervoerden ze de wapens naar het klooster in Nieuwe Niedorp. Zij liepen met gevaar voor
eigen leven 's nachts wacht en hielden de wegen naar het droppingterrein onder controle.
Dat soort mensen hadden wij ook in onze dorpen.
Thijs Hoebe en ook Piet Jong en nog vele anderen waren steeds maar weer bezig zich
letterlijk onder de knoet van de nazi's uit te vechten. Niet dat ik nu van mening ben dat
er ook een Thijs Hoebe- of een Piet Jongstraat moet komen. Met de Willem Leegwater
straat moeten we niet alleen Willem eren, maar evenzeer alle Veltemers en Zijdewinders
die het de Duitsers moeilijk hebben gemaakt. Een en ander sluit aan bij het artikel in dit
nummer over de vluchtelingen uit Den Helder die hier in de oorlog onderdak hebben
gevonden. Het is het verhaal van die mensen zelf, hoe zij hier leefden, hoe zij dat heb
ben ervaren en hoe zij zich door die moeilijke tijd hebben geworsteld. Nog altijd komen
deze mensen naar 't Veld. Voor hen liggen er ondanks veel narigheid veel mooie
herinneringen en zelfs romances.
Nu zijn we ruim een halve eeuw verder. Ons land in welvaart en we verfoeien oorlog.
We zullen altijd die herinnering levendig moeten houden. Je raakt verward als je op het
kerkhof van Margraten in Limburg loopt waar alle geallieerden zijn begraven. Je raakt
verward als je het concentratiekamp Struthof in de Franse Elzas bezoekt. Je raakt
verward bij het oorlogsmonument Yad Vashem in Jeruzalem waar ik in het jaar 2000,
vlak voor de huidige grote intifada, nog was.
Verder vindt u in deze uitgave andere, wat minder zwaarwichtige artikelen. Ook willen wij
u wat laten weten van situaties en gebeurtenissen met soms verstrekkende gevolgen
voor de toekomst. Hoe Zijdewinders, dwars tegen alle verwachtingen in, het nalieten zich
aan te sluiten bij de reformatie en hoe een bepaald moerasgebied in Zijdewind „Rietgors"
genaamd, door de eeuwen heen steeds van eigenaar wisselde. Dit allemaal kunt u in
onze vierde editie lezen. Gaat u er maar even gezellig voor zitten en laat u even terug
voeren in vervlogen tijden. Het zal u ongetwijfeld boeien.
Jan J.Jong, voorzitter.
