1
A
l'iUm
soms kon je de rouk wel snaaie, zoide moeder den.
Dat strooije beurde altoid op zaterdageivend. As we
den wosse en verskoond ware, mochte we nag effies
opbloive en krege den een koppie sukkelawater. Den
was 'r ök meistal ien of are vraier van de grote moide,
den was het hillegaar een beetje feistelek. As we den
lekker zate, zoi moeder of ien van de moide: „Kom
joös nou met ze alle een sunterklaasliedje zinge want
over een paar dage is 't zo waid en meskien komt hai
nag strooije of zo." Noh, we ware koud an 't zinge of in
't achterend stommelde en bonkte 't en deer vloog een
hand peperneute de kamer in. Met grote oge en
versköte zat je eerst stoif op je stoel. En den riep er
ien: „Toe joös, grabbele". Nou had ik niet zo'n haast
want ik docht wie zei dat flikke? As 't een echte
zwartepiet is weerom komt hai den niet in de kamer?
Deur 't gat van 't luikie zag ik dat achter 't licht uit was,
wat aars nooit dein werd. Met de bubbers in moin loif
stiefelde ik op de deur of. Maar voor ik de knop van de
deur greep, brulde er al ien: „Hier bloive, jij" en ien van
de vraiers die dat zien had, was slap van 't lache. Toen
kwam nei een toidje ien van de gröters in huis, keek
met een uitgestreken gezicht rond en zoide: „Noh, heb
zwartepiet strooid?" Den docht ik: we worre belazerd
maar je durfde netuurlek niks te zegge, vezelf.
'k Heb ök nag een toidje bai de nonne op 't
bewaarskoöl loupe. Deer kreeg je meer standjes as
pluimpjes. Overal zat Jezus en God: op zolder en zelfs
onder de kast. Deer had ik een raar gevoel van zo nou
en den. 't Was den ök vlak voor sunterklaas dat we op
een ochtend in de klas kwame en de zuster zoide:
„Kijken jullie nou goed om je heen!" Ik zien dat mens
nag staan met de hande in de lucht en ik zien dur nag
roepe van: „Oh, Oh, kijk wat de sint en zijn knecht van
nacht allemaal hebben gedaan!" Noh, 't was een bar
gezicht: overal honge pakkies an de gerdoine, an de
zolder, an 't skoölbord en an de deur. Nei, 't was hil
bar. Maar woi moste deer ofbloive want ze ging ze zelf
d'r ofhale. Eerst moste woi bidde en „Dank ie
sunterklaassie" zinge. Nou mien ik dat in elk pakkie
een peperneut en in are een skuimpie zat. De zuster
maar stennis make, zo van: „Nou, nou, wat is die sint
toch goed!" En den docht ik: „Je kenne moin veul meer
vertelle, maar dat maak je de kat maar wois". Zo weer
een oplazer van 't suntglouf!
As boi Jan Boiwaard de sunterklaastafel klaar was,
den mochte we uit skoöl vedaan allegaar effies in de
winkel koike. Nei joh, je keek je oge uit. Wat een
mooie spulle en in de etelasiekast stond ök al een
zoöd. Voor en na skoöltoid stonde we deer den voor de
rame te zwesse en te klamme. Want as ien dat of dat
an sunterklaas wou vrage, den zai een aar weer: nei
dat vraag ik al. Den ware soms de reipe gaar, want we
ware nag zo stom dat we dochte dat van alles maar
ien ding was. Truus, de moid van Boiwaard, most
soms wel twei keer de rame lappe, want ze zate alle
gaar met de vingers op de rame te vege en te woize.
Seivens ginge we den thuis een verlangloissie make en
dat werd den op de lampekap loit. Ik zat pas op de
gröte skoöl in de eerste klas. Ik kon nag niet skroive of
leze, maar den holpe de gröters wel effies. Die skreve 't
den op en den werd dat brieffie, voordat we te bed
ginge, op de lamp loit. Soches vroeg, gloik de gröte
joös die te werk ginge, ging ik 't bed uit om te koike of
't brieffie weg was. Ik verskoot me rot want deer lag een
are brief en die was van sunterklaas. Zoid ien van de
joös: „Zal ik maar effe leze wat deer op staat?" Nou, ik
al lang bloid dat hai dat deed. Aars hadde ze altoid
haast want aars kwamme ze te laat boi hullie baas.
„Noh, joh", zoid moin broer: „Hier staat dat je deuze
brief an juffrouw moet geve en an gien mens aars mag
leite zien." Moeder die dat hoorde, riep toen nag: „Gien
rarighoid hoor." „Nei moe, dat zit wel goed hoor", zoid
die druul toen met een stale smoelwerk. Nou hadde we
een barre pittige juffrouw en bar knap. Die kwam hil uit
Rotterdam, mien ik. Dat op skoöl nei 't bidde, stak ik
moin vinger op en bracht de brief boi juffrouw. Ik was zo
groös as een aap. Bar nuwskiereg wat of ze zou zegge,
zat ik nei heur te koike, maar ze zoide niks. Ze had wel
een rood hoofd, zag ik. Toen docht ik: nou hewwe die
rot joös moin belazerd. Onder de middag kwame ze
thuis te ete en gloime naar mekaar. Toen vroeg er ien:
„En wat zoide juffrouw van de brief?" Nou had ik 't hille
verhaal al an moeder verteld en die gaf de reid, dat ze
dat den zelf maar moste gaan vrage an de juffrouw.
Maar zo kreeg moin gloof weer een skeurtje.
Later in de tweide klas op de joöseskool keek je uit 't
raam zo nei de winkel van Boiwaard. Met die sunter-
klaastoid zag je den al deur vrouwe met pakkies de
deur uitgaan en aars was 't deer nooit zo druk. Thuis
ging ien van moin zusters ök altemetters nei de winkel
en as ze den thuis kwam, ging ze regelrecht nei moin
moeder. Die lag veul op bed toen die ziek was. Den
werd de deur dicht dein en hoorde je ze smoeze.
Effies later ging ze weer en dat vond ik
ök al raar want aars most ik altoid
boskippe doen. We hadde op zolder
een gat van de kachelpoip en deer
lag een plankie op omdat 't nie
meer nodig was. Deer hew ik op
een eivend deurkeke toen 't nag al
vroi stil was benede. Zag ik moin
vader en moeder an 't kleurboeke
en sunterklaasboekies bekoike!
Toen was 't hillegaar beurd
met moin glouf.
Maar hoi bloift bestaan.
Hoin
