-10-
tot het eerste woord. lets later zelfs gaf hij de woorden n° 1 en 104, n° 2 en 103, n° 3 en
102, n° 4 en 101 en zo vervolgens tot hij in het midden bij de woorden 52 en 53
eindigde. In 1887 gal Klaas Vries nogmaals een voorstelling met een geheugenproef
en wel op een Nutsvergadering te Kolhorn. Het publiek noemde achtereenvolgens 59
woorden, welke door Klaas van voor naar achter en omgekeerd zonder haperen
werden opgenoemd. Meer dan een uur later werd zulks nog eens herhaald, maar nu
beurtelings een woord van het begin en einde af, zodat in het midden werd geeindigd.
Ik wil u enkele gedichtjes van Pieter Vries (1855-1879) niet onthouden:
Er moest op een keer gestemd worden voor een afvaardiging naar de algemene
vergadering van het Nut van 't Algemeen. Ik had toen ter tijd twee collega's, Maarten
Zwaan en Simon de Haan, heiden bakkers en leden van onze afdeling. Ik zette het
volgende op mijn stembriefje: Voor eerst stem ik Simon de Haan, Ten tweede zijn
collega Zwaan. Dit zijn twee bakkers, farao hing ze op. Misschien ontvlieden deze de
strop.
In Winkel werd in 1865 een rederijkerskamer opgericht, waarvan Piet Vries ook lid
was. Ze kochten het oude toneel van de rederijkers uit Schagen, waar het standje was
verlopen. Het toneel in Winkel moest een tweeregelig vers hebben als zinspreuk. Ik
zond het volgende vers in: Dit toneel, verdort te Schagen, Begint te Winkel vrucht te
dragen.
Op een Nutsavond wilde Vries de aanwezigen het bakken leren, door middel van een
gedicht:
Ik zal vanavond niet met U sollen. Ik wil Ulieden leren het bakken van bollen.
Vet bee Id je nu echter niet, dat ik professor ben in dat vak. Maar toch het een met het
ander, maak ik nogal wat gebak. Maar nu ben ik min of meer bevreesd. Dat jullie
zullen zeggen, Piet dat past niet op een feest. Om de waarheid te zeggen, kom ik
hiervan niet vrij. Ik had reeds zulks beloofd, aan de heren Breebaart en Kley. En zo
gaat het nog een aantal coupletten door.
Op 24 maart 1882 was het's avonds stormweer en er brak een hevige brand uit in het
westend van Winkel bij de streng orthodoxe Brugman, die de leer verkondigde om
alles op onze lieve Heer te laten aflopenMaar niettemin had hij zijn huis tegen
brandschade verzekerd. Hierover sprak ik met notaris Sloos, die dit wat ongerijmd
vond en mij vroeg of ik daar geen rijmpje op kon maken:
Wil van mij niet te veel verwachten, doch ik verzoek u, wil mij niet verachten. Ik ben
wel geen Tollens en Ten Cate. Maar als 't op een rijmelen gaat, wil ik graag
meepraten. Nu dien ik een titel te verzinnen. Ik wil er maar dadelijk mee beginnen. Wie
durft zeggen dat hij alleen op God vertrouwt. Toont niet dat hij op een
brandverzekering bouwt. Het was vrijdagavond stormweer en gure buien. Ik kwam
buiten en hoorde een klokje luien. Ik dacht bij mijn zelfwat is er aan de hand. Maar ik
ging een paar pas verder, en hoorde roepen daar is brand. Natuurlijk als er brand is
op het dorp, is ieder onthutst. En ik wil nedrig bekennen, ik was ook niet gerust. Ik
dacht 'k loop naar het rechthuis dan weet ik er gauw alles van. Maar eer ik er was, zei
men het is bij de oude Brugman. Ik zei toen bij mijn zelf, wat is dat verkeerd.
Natuurlijk is die stumper nergens geassureerd. Dit mocht ik immers stilzwijgend
denken. Omdat hij van idee is, dat geen haar u zal krenken. Zo God het niet wil
geschied u geen kwaad. Ik begreep niet, hoe hij hem op een assurantie verlaat.
Winkel, 2016
Historisch Niedorp, informatieblad 2016 nr. 1
