De moedermavo in Middenmeer
-18-
door Jan Keuken
In de jaren zeventig kregen de
leerlingen van de dr.
Ariensmavo in Middenmeer
opeens gezelschap van
moeders, zij het niet in
dezelfde lokalen. In de pauzes
konden ze elkaar tegen het lijf
lopen. Het gebeurde natuurlijk
niet helemaal onverwacht,
want ze wisten dat de moeders
eraan zaten te komen. Deze
volwassenen hadden het
misschien al bijna opgegeven
om ooit nog een voor hen belangrijk onderwijsdiploma te behalen. Maar de tijden
waren veranderd. De vrouwenbeweging liet zich niet meer onderschoffelen. Het moest
maar eens afgelopen zijn met die gedwongen traditionele nederige positie van de
huisvrouw. Er was nu sprake van de tweede emancipatiegolf. Het aanrecht werd niet
meer vanzelfsprekend als de aangewezen plaats voor moeders beschouwd. Ze wilden
zich eindelijk wel eens laten gelden als een volwaardig lid van de maatschappij. Een
behoorlijke educatie hoorde daar bij. Voor opgroeiende meisjes gold al gauw 'Ga niet
te vroeg van school!' Blijf zo lang mogelijk doorleren. De kreet 'Marie, word wijzer!'
was overal op kleurige affiches te lezen, opgehangen in buurthuizen en scholen.
Vrouwen die al lang en breed getrouwd waren en kinderen hadden, keken er met een
zekere afgunst naar. Zij waren, naar hun gevoel, min of meer veroordeeld. Doorleren
werd voor meisjes in het verleden, heel vaak, als totaal onnodig beschouwd. Ze
moesten maar zorgen dat ze een geschikte partner kregen die als een vader het gezin
zou beschermen tegen honger en andere ongemakken. Als ze zich toch verder wilden
ontwikkelen moesten ze maar zien hoe ze dat voor elkaar kregen. Allerlei opleidingen
waren echter voltijds, namen het belangrijkste deel van de dag in beslag. Soms waren
ze s avonds. Maar hoe je het ook wendde of keerde: moeders hadden geen tijd,
behoorden eigenlijk geen tijd te hebben.
Er was een eigenaardig gezegde dat ongeveer als volgt luidde: 'Een vrouwenhand en
een paardentand mogen nooit stilstaan'. Moeders konden hun kinderen niet in de steek
laten, moesten het huis onderhouden en voor het eten zorgen. Van kinderopvang
buiten de deur was nog nauwelijks sprake. Een man komt de eer toe om dit veranderd
te hebben. Zijn naam is Anton Remmers. Hij was directeur van de dr. Ariensmavo in
Middenmeer. Er waren wat vrouwen die er 's avonds Engelse les volgden. Van hen
kwam de vraag of dat eigenlijk ook niet overdag mogelijk was en dan misschien nog
kon worden uitgebreid met enkele andere vakken. Ton Remmers had een luisterend
oor. Hij ging bereidwillig jaren de strijd aan met een nogal onwillige overheid, maar
kreeg het uiteindelijk voor elkaar om in 1975 de moedermavo op te richten. De eerste.
Historisch Niedorp, informatieblad 2014 nr. 1