zelf, die onder president Soeharto duizenden communisten hebben omgebracht. Daar
willen ze in Indonesië ook niet graag aan herinnerd worden. Toen Balkenende de oude
VOC-mentaliteit tot voorbeeld stelde begaf hij zich wel op zeer glad ijs, eigenlijk net
zo glad als Simonis met zijn uitspraak 'Wir haben es nicht gewusst'.
In echte geschiedschrijving draait alles om echte geloofwaardigheid. Bij populaire
geschiedenis slechts om het aardige verhaal. Wie alleen maar een aardig verhaal wil
horen moet nu maar met lezen stoppen, dan krijgen we geen moeilijkheden. Ik citeer
hier namelijk letterlijk een klein deel van een actueel artikel uit de NRC van 27 maart
(nou niet bepaald een sensatiekrant):
-'zo is er de geschiedenis van een pedofiele franciscaan. Van 1950 tot 1966 was hij
kapelaan in Nieuwe Niedorp, Venray, Woerden, Nijmegen en Maastricht. Nergens
bleef hij lang. In 1966, 49 jaar oud, verliet hij de orde. In dat jaar benoemde
toenmalig aartsbisschop kardinaal Alfrink hem tot kapelaan in de Utrechtse wijk
Lombok. Daar misbruikte hij misdienaars, wat hij ook toegaf. Alfrink besloot de
kapelaan "eervol" te ontslaan. Diens bekentenis was geen belemmering om hem in
1973 te bevorderen tot pastoor in het Gelderse Braamt. Een eenmanspost zonder
controle. Daar ging het misbruik van kinderen door, toonde het tv-programma Heilig
Vuur in 2002 aan.(Braamt is een dorpje ten zuiden van Doetinchem.)
U ziet het: het houdt Nederland bezig, maar het is niet alleen maar ver-van-ons-bed.
Nieuwe Niedorp heeft met deze man te maken gehad. Mogelijk zijn er behoorlijk
beschadigde zielenpoten onder ons die nooit iets gezegd hebben. Niets hebben durven
zeggen, noch thuis, noch op school, noch bij een vertrouwenwekkende geestelijke. Het
is 'in zekere zin' begrijpelijk dat men zoveel mogelijk de misdaden van een enkeling
in een instituut of congregatie onder de pet wilde houden. 'Eén rotte appel in de mand
maakt de hele mand te schand' is een oude overbekende uitdrukking. Maar
vergevingsgezind wegkijken en niet echt omzien naar de toegebrachte schade betekent
al gauw nieuwe slachtoffers maken. Dat geeft men nu, wel een beetje erg laat, hier en
daar aarzelend toe. Dat er op tal van katholieke instituten en internaten helemaal geen
sprake was van seksueel misbruik, mag natuurlijk ook gezegd.
Als jongen fietste ik graag in mijn eentje naar de duinkust. Zowel op het klimduin als
op de zeereep zelf ben ik diverse malen lastig gevallen door pedofielen. Nooit ernstig,
zover liet ik het niet komen. Maar het gebeurde, alsof het iets met de herwonnen
vrijheid van net na de oorlog te maken had. Daarom had ik later nogal wat moeite met
homofielen. Ik kon het onderscheid aanvankelijk moeilijk maken. Heel begrijpelijk.
Maar er is een geweldig onderscheid: pedofielen richten dikwijls grote schade aan en
homofielen door de bank genomen in geen enkel opzicht. Dat zijn vaak alleraardigste
mensen, met veel gevoel voor schoonheid, voor kunst en alles wat daarmee te maken
heeft. Het gaat om ongeveer 5% van de mensen, dus 1 op de 20. Dat zij door
sommigen om hun anders zijn zwaar gediscrimineerd worden is een grote schande.
Dat moet maar even gezegd. Want deze discriminatie gebeurt ook in onze eigen
gemeente, zowel door ouderen als jongeren. De ouderen zijn in deze de gevaarlijkste,
omdat ze het maar al te gemakkelijk doorgeven aan de jongere generatie.
Historisch Niedorp, informatieblad 2010 nr. 1