Onder de pet
hem op de bank zaten en al de nodige biertjes op hadden zouden dat wel eventjes
nadoen. Een goed voorbeeld verdient nu eenmaal navolging. Broek uit en vooruit met
de geit! De gevolgen laten zich raden: overal pijnlijke afgrijselijke kneuzingen! Het
opgewekte kermisgevoel verdween als sneeuw voor de zon. Dat werd dagenlang
aspirine slikken.
Na afloop van de presentatie in de Maurits kwam ik Nel tegen, mijn allereerste
vriendinnetje van zo'n zestig jaar terug. Ik heb er indertijd nog mee op de
huiskamerbank gezeten. Zeer onthand, en zo groen als gras. Cor is uiteindelijk haar
vaste partner geworden, maar ze wist niets van zijn vroegere kermisstunt. Zou dit
wereldverhaal misschien toch door een Westfries verzonnen zijn? Of half verzonnen?
Nieuwe Niedorp, april 2010
door Jan Keuken
We schrijven natuurlijk wel eens iets over 1940-1945. Dat hoort nu eenmaal bij onze
geschiedenis. In de Schager Courant wordt er in de weken voor mei elke woensdag
een hele rubriek aan besteed. Daar komen allerlei vertellers aan bod over hun
bijzondere dan wel beroerde ervaringen in die bezettingstijd. Mogelijk komt er ook
nog een stukje van mij.
Onder de schuilnaam J. Gerritsen had ik in ons Infoblad al eens uitgeweid over mijn
eigen belevenissen. Men heeft toestemming gevraagd om dat eventueel te gebruiken.
De oproep aan onze lezers om eens iets in te zenden, had zo'n mager resultaat, dat ik
me geroepen voelde om mijn eigen ervaringen er maar aan toe te voegen. Zij het onder
een pseudoniem, omdat mijn naam al genoeg in ons blad voorkwam. Misschien meer
dan genoeg. Bovendien leverde die niet helemaal foutieve naam 'J. Gerritsen'
(oorspronkelijke betekenis zoon van Gerrit) wat ruimte op om wat vrijmoediger te
schrijven. Bijvoorbeeld iets over NSB-activiteiten, maar dan zonder namen te noemen.
Er zijn nu eenmaal op verschillende terreinen als Oorlog, Oranje en Religie allerlei
gevoeligheden, ook bij mogelijke nabestaanden. En die vermijd je liever. Dat kan
betekenen, dat je zó veel van een geschiedenis weglaat, dat je de echte historie geweld
aandoet. Het geldt niet alleen voor geschiedschrijvers, maar ook voor politici en zelfs
hele staten. In sommige landen moet je echt uitkijken met wat je zegt, anders vlieg je
zo de gevangenis in.
Neem de Armeense kwestie. Het praten over de eliminatie van tienduizenden
Armeniërs rond het begin van de vorige eeuw is in Turkije een taboe geworden. Men
wil er niet van horen. En van genocide al helemaal niet. Het door Nederlandse
militairen uitroeien van een dorpje op West-Java, tijdens een van de politionele acties,
heeft helaas nooit tot de nodige erkenning geleid. De daders zijn naar mijn weten ook
niet vervolgd. (Waar gehakt wordt vallen immers spaanders...) Nog steeds vragen
arme nabestaanden om wat geldelijke bijstand, maar de Nederlandse regering gaat daar
niet op in en vindt dat alles 'verjaard' is. En dat tot mijn niet geringe ergernis.
Bovendien verschuilt men zich graag achter de latere wandaden van de Indonesiërs
Historisch Niedorp, informatieblad 2010 nr. 1