Onder de pet hem op de bank zaten en al de nodige biertjes op hadden zouden dat wel eventjes nadoen. Een goed voorbeeld verdient nu eenmaal navolging. Broek uit en vooruit met de geit! De gevolgen laten zich raden: overal pijnlijke afgrijselijke kneuzingen! Het opgewekte kermisgevoel verdween als sneeuw voor de zon. Dat werd dagenlang aspirine slikken. Na afloop van de presentatie in de Maurits kwam ik Nel tegen, mijn allereerste vriendinnetje van zo'n zestig jaar terug. Ik heb er indertijd nog mee op de huiskamerbank gezeten. Zeer onthand, en zo groen als gras. Cor is uiteindelijk haar vaste partner geworden, maar ze wist niets van zijn vroegere kermisstunt. Zou dit wereldverhaal misschien toch door een Westfries verzonnen zijn? Of half verzonnen? Nieuwe Niedorp, april 2010 door Jan Keuken We schrijven natuurlijk wel eens iets over 1940-1945. Dat hoort nu eenmaal bij onze geschiedenis. In de Schager Courant wordt er in de weken voor mei elke woensdag een hele rubriek aan besteed. Daar komen allerlei vertellers aan bod over hun bijzondere dan wel beroerde ervaringen in die bezettingstijd. Mogelijk komt er ook nog een stukje van mij. Onder de schuilnaam J. Gerritsen had ik in ons Infoblad al eens uitgeweid over mijn eigen belevenissen. Men heeft toestemming gevraagd om dat eventueel te gebruiken. De oproep aan onze lezers om eens iets in te zenden, had zo'n mager resultaat, dat ik me geroepen voelde om mijn eigen ervaringen er maar aan toe te voegen. Zij het onder een pseudoniem, omdat mijn naam al genoeg in ons blad voorkwam. Misschien meer dan genoeg. Bovendien leverde die niet helemaal foutieve naam 'J. Gerritsen' (oorspronkelijke betekenis zoon van Gerrit) wat ruimte op om wat vrijmoediger te schrijven. Bijvoorbeeld iets over NSB-activiteiten, maar dan zonder namen te noemen. Er zijn nu eenmaal op verschillende terreinen als Oorlog, Oranje en Religie allerlei gevoeligheden, ook bij mogelijke nabestaanden. En die vermijd je liever. Dat kan betekenen, dat je zó veel van een geschiedenis weglaat, dat je de echte historie geweld aandoet. Het geldt niet alleen voor geschiedschrijvers, maar ook voor politici en zelfs hele staten. In sommige landen moet je echt uitkijken met wat je zegt, anders vlieg je zo de gevangenis in. Neem de Armeense kwestie. Het praten over de eliminatie van tienduizenden Armeniërs rond het begin van de vorige eeuw is in Turkije een taboe geworden. Men wil er niet van horen. En van genocide al helemaal niet. Het door Nederlandse militairen uitroeien van een dorpje op West-Java, tijdens een van de politionele acties, heeft helaas nooit tot de nodige erkenning geleid. De daders zijn naar mijn weten ook niet vervolgd. (Waar gehakt wordt vallen immers spaanders...) Nog steeds vragen arme nabestaanden om wat geldelijke bijstand, maar de Nederlandse regering gaat daar niet op in en vindt dat alles 'verjaard' is. En dat tot mijn niet geringe ergernis. Bovendien verschuilt men zich graag achter de latere wandaden van de Indonesiërs Historisch Niedorp, informatieblad 2010 nr. 1

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Informatieblad stichting Historisch Niedorp | 2010 | | pagina 5