-14
Maar voor ik verder over Nijerop uitweid, moet ik eerst nog wat vertellen over 1958
toen wij nog in ons oude huis woonden.
Op 31 mei van dat jaar waren wij namelijk 50 jaar getrouwd en het is een grote
feestdag voor ons geworden, 's Middags hielden wij receptie bij kastelein Hees, in het
café bij de kerk. En groot was de belangstelling bij ons gouden feest. Vrienden, buren
en kennissen kwamen ons feliciteren. De kinderen waren er met hun kinderen, alle 9
kleinkinderen waarvan de jongste, Jacqueline van Ko Olie en Rita, nog geen twee jaar
was. Maar dat kleine ding was heel niet verlegen. Zij liep zo vrij tussen al die mensen,
alsof het voor haar de gewoonste zaak van de wereld was. Jan en Janke kwamen met
hun zes kinderen van de bus af door het dorp. Het was een hele optocht, 's Middags is
dat hele stel voor ons huis op de foto gegaan, 't Was een mooi groepje zo met z'n
negenen, 's Avonds hadden wij onze familieleden allen in onze huiskamer. Daar
hebben we met elkaar een gezellige broodmaaltijd gehad en tegen tienen was het feest
afgelopen. Dat was maar goed ook, want de gouden bruid werd meteen ziek en moest
braken en de bruidegom kreeg weer eens hevige kramp in z'n benen. Het was maar
goed dat het niet later werd. Hoe moet dat als we 60 jaar getrouwd raken?
Toen wij 55 jaar getrouwd waren, dat was twee jaar geleden in 1963, hebben wij het
anders aangepakt. Wij zijn 'en pension' gegaan, zijn er tussenuit geknepen naar
Bergen, want wij dachten dat wij niet aan felicitaties en drukte zouden kunnen
ontkomen. Nu, dat zijn voor ons vijf mooie dagen geweest, heel mooi zelfs. Het jaar
1963 is een tamelijk slechte zomer geweest, maar die vijf dagen dat wij in Bergen
waren, scheen alle dagen de zon. Het waaide wel hard, maar in het dorp had je daar
geen last van en in het bos ook niet. Het was de eerste keer in ons leven dat we 'en
pension' gingen en het is ons wel bevallen. Maar ja, wij troffen het goed met het weer,
want als dat slecht is, is er op zo'n kale pensionkamer ook vast niets aan.
Verder is ons leven hier in Nijerop tot nog toe zonder schokkende gebeurtenissen
verlopen. Co heeft alle dagen nog haar huishoudelijke bezigheden en zij begint er wel
eens naar te verlangen zelf verzorgd te worden. Ik help haar wel wat, maar het meeste
komt toch op haar neer. Voor mij is hier een prachtige ontspanning, namelijk het
biljarten. In het midden van het gebouw is een heel gezellig zaaltje ingericht waar een
biljart staat en tafeltjes met stoelen. Men kan er kaarten, dammen, schaken, sjoelen,
van alles is er. Maar de belangstelling gaat hoofdzakelijk naar de biljartsport uit. Ook
mensen uit het dorp boven de 65 jaar hebben hier alle dagen vrije toegang en vast alle
dagen wordt er gebiljart. Twee middagen in de week, dinsdag en vrijdag, is er soos.
Dan zet een van de leden van de vrouwenverenigingen uit ons dorp thee en wij betalen
dan 25 cent voor twee kop thee met een koekje of een beschuitje. De andere dagen
niet, maar toch is er haast altijd volk in het zaaltje. Woensdagmiddag is het soos voor
de dames van Nijerop, maar er mogen ook anderen komen. Dan is het voor ons taboe
(behalve als er eens dia's vertoond worden). Het hindert niet, want er blijft nog 6V2 dag
over en in de zomer laten de dames nog verstek gaan. Wij niet, wij biljarten door!
De meubilering is gekomen van het ABC-fonds dat in elkaar getimmerd was voor dit
doel. En de gemeente betaalt de huur aan de woningbouwvereniging. Voor het
onderhoud van het biljart heeft de Niedorper Weezenadministratie al enige keren
gezorgd en de biljarters hebben samen al eens een nieuw laken laten aanbrengen.
