Het levensverhaal van Piet Zwagerman, deel XXII
Afgesloten was er weer een belangrijke periode in mijn leven. Een periode mooi
begonnen, maar door mijn langdurige ziekte ontijdig geëindigd. Toch is het een mooie
tijd geweest, voor mij, zowel als voor Co, want zeer velen hebben intens meegeleefd
met alles wat ons verbond met de gemeente en wat ons het laatste jaar overkwam.
Laat dat dan de dank zijn!
En nu is er een periode aangebroken in ons leven waarover niet zo heel veel is te
vertellen. Langzaam, zeer langzaam, zoals ik al eerder schreef, kwam mijn genezing
op gang en nooit meer heb ik enige arbeid in de tuin kunnen verrichten. Zelfs het
onderhoud van ons voortuintje, dat wij toch graag in orde zagen, kon ik niet meer doen
en dat was geldelijk nog een heel bezwaar. De man die het voor ons deed, rekende er
voor die dagen, nog een heel bescheiden uurloon voor, maar toch kostte het 50 per
jaar. En de groentetuin achter het huis gaf ik aan een paar buren in gebruik voor niets
dan zo nu en dan wat groente, maar ze maakten er jammer genoeg niet veel van.
In 1957 maakte het bestuur van de woningbouwvereniging plannen om een grote flat
te bouwen voor echtparen boven de 65 jaar. Voor dat doel werd een stuk weiland
aangekocht op de hoek Dorpsstraat-Terdiekerweg, eigendom van de heer N. Stammes
die genegen bleek dat mooi gelegen terrein te verkopen aan de
woningbouwvereniging. Er werd een zogenaamde burgerzinlening uitgeschreven,
groot 200.000 a 414 die geheel en zelfs nog overtekend werd.
Toen de eerste 100.000 er was prijkte de vlag op de toren. Het rijk gaf indertijd een
grote toeslag op dergelijke gebouwen, ruim 90.000, zodat in 1958 de aanbesteding
kon plaats vinden. Maar die aanbesteding werd een sof. De inschrijvingen van de
verschillende aannemers waren zoveel hoger dan de begroting, dat er niets van kon
komen. Maar de voorzitter, onze gemeentesecretaris W. Bakker gaf zich niet direct
gewonnen. De plannen werden wat gewijzigd (wat goedkoper) en aannemer K.
Koopman was bereid het te bouwen. En juli 1959, in die prachtige zonnige zomer, was
het gebouw klaar en zijn wij erin getrokken. Wij wonen er nu al haast zes jaar en naar
onze zin. Ons eigen huis en erf hebben wij verkocht en wij waren een van de eerste
echtparen die zich lieten inschrijven voor het nieuwe gebouw. Niet omdat het ons daar
niet meer beviel, maar ons huis was oud en tochtig en veel te groot voor twee oude
mensen. Het is een goed besluit van ons geweest. Wel hebben wij hier geen
verzorging, we huren enkel de flatwoning, maar er is centrale verwarming en dat is
ideaal voor oude mensen. Geen kachel te stoken, geen gesjouw met kolen. In een
koude zomer, zoals nu weer in 1965, is veel dagen de verwarming aan en als het te
warm wordt draai je hem uit.
Wij woonden hier al een goede maand, toen onze flat, 'Nijerop' geheten, officieel
werd geopend met een receptie in de zaal van 'De roode Eenhoorn'. Als eerste spreker
voerde burgemeester Baken het woord en hij deed dit op de hem eigen manier. Vlot,
vriendelijk en ter zake. 't Is altijd een lust om hem te horen spreken.
-12-
