patiënt aan mij. Alles moesten ze aan mij doen en ik heb ontzettend veel pijn geleden.
Want na die 19e oktober kreeg ik open plekken op het onderste deel van mijn rug. Niet
zo zeer van het doorliggen. Het waren opzwellingen waar de huid van af ging. Ik kreeg
er plus minus 40 en ze werden alle ochtenden behandeld. Het zal een mooie vertoning
zijn geweest. Ik kreeg veel
bezoek. O.a. onze vriend Jo
Bossen met zijn vrouw. Die
dacht dat dit de laatste keer
was dat hij me levend zag. De
volgende week kwam hij
weer en toen zei ik tegen hem
'Jo, ik word weer beter.' Ik
zag er zeker nog even slecht
uit, want hij vroeg 'Voel je
dat Piet?'
Tot aan december heb ik op
de isoleer gelegen. De laatste
drie weken lag ik daar met
een kindse man, een
verpleegde uit het Hof van
Sonoy. Dat was wel een
beroerd gezelschap, want die
ouwe kon het raar
verkopen...
Maar aan alles komt een
einde en zo ook aan mijn tien
weken verblijf op de
isoleerkamer.
Op een ochtend kwam de
hoofdverpleegster bij me en
De zeer eenvoudige grafsteen van broer Dirk en zijn vrouw op het ze zei: 'Zwagerman, je ligt
kerkhof van Nieuwe Niedorp. Dirk mag herinnerd worden als een hier al ZO lang ZOU je maar
buitengewoon hulpvaardige en gastvrije boer tijdens de beruchte
wezen?'
En nu onderbreek ik mijn verhaal, want het is vandaag 5 mei 1965 en dus 20 jaar
geleden dat Duitsland zich onvoorwaardelijk overgaf. Overal in ons land is het een
feestdag en van alle openbare gebouwen waait de driekleur. En ook de grote vlag van
Nijerop wappert in de westenwind. Gisteravond was hij ook aan de vlaggenmast
bevestigd, maar toen halfstok van 18.00 tot 20.00 uur. Toen werden in het hele land de
doden herdacht die gevallen zijn in deze vijf verschrikkelijke jaren. Co en ik hebben
de kranten gelezen en bij de radio gezeten en geluisterd naar allerlei mensen die in de
gelegenheid werden gesteld hun (veelal treurige) herinneringen op te halen. En wij
doorleefden nog weer eens in gedachten die vreselijke oorlogsjaren.
-26-
hongerwinter weer niet liever op de zaal
wordt vervolgd
