Willem stierf op smadelijke wijze, 30 jaar oud, een vrouw met een zoontje van
anderhalf achterlatend.
Zonder de grote leider bleek het voetvolk uiterst kwetsbaar en niet opgewassen tegen
de guerrillatactiek van de vijand. Velen kwamen om, in tegenstelling tot de adel die
zich naar verluidt op de 30e onder leiding van ene Willem Brederode simpelweg
terugtrok. Of het echt allemaal zo gegaan is mag natuurlijk betwijfeld worden. Het is
lang terug.
Het zoontje van Willem was Floris, de later beroemde Floris V die zijn vader nog eens
zou opgraven en als ultieme wraak de (West) Friezen min of meer voorgoed zou
onderwerpen.
Wat ook opvalt is, dat Adriaan het op zijn informatiebordjes over 'graaf Willem II
heeft en de veel belangrijker functie 'rooms koning' ongenoemd laat.
Goed, hij was inderdaad ook graaf van Holland en Zeeland. Misschien spreekt dat ons
nog steeds het meeste aan. Van graven en graafschappen heeft vrijwel iedereen wel
eens gehoord en sommige ouderen kunnen zelfs nog een aantal gravenhuizen
opdreunen. Die werden er op de vroegere lagere school nogal eens ingeheid. Maar wat
te verstaan onder dat roomse koningschap?
Duitsland of het Duitse rijk bestond indertijd uit een aantal landjes die door
aartsbisschoppen werden geregeerd maar die gezamenlijk toch een koning kozen. Die
keuze moest echter in Rome worden onderschreven. Vandaar een rooms koning.
Paus Innocentius IV was de man die Duitsland indertijd
uit een zeer penibele situatie moest helpen. Er moest
namelijk zo spoedig mogelijk een einde worden
gemaakt aan de bloedige strijd tussen pauselijke
aanhangers en aanhangers van de eigenzinnige keizer
Frederik II.
Er is nogal wat te vertellen over deze Frederik, die
geboren op Sicilië, de geliefde pupil was van een
vorige paus. Hij was niet alleen zeer gelovig, maar
bovendien bijzonder intelligent en veelzijdig. Paus
Innocentius III zou zich in zijn graf hebben omgedraaid
als hij geweten had dat die pupil zou uitgroeien tot een
absolutistisch wereldlijk leider zeer ten nadele van de
geestelijke macht. Er werd van hem verwacht dat hij
toch tenminste een kruistocht zou ondernemen naar het
Heilige Land. Hij talmde daar onbehoorlijk lang mee. En hij bestond het zelfs, toen hij
eindelijk op weg was, terug te keren omdat hij zich niet lekker voelde. Daarop werd hij
zonder pardon in de pauselijke ban gedaan. Een jaar later vertrok hij echter opnieuw
en behaalde de nodige successen. Na nog wat concessies aan de Kerk werd de ban
wegens grote verdiensten ongedaan gemaakt. Maar helaas werd Jeruzalem weer
heroverd door Egyptische troepen en leden de christenen bij Gaza een verpletterende
nederlaag. Intussen zou Frederik zijn oudste zoon Hendrik het koningschap over de
Duitse landen verlenen. Hendrik deed echter nogal moeilijk over kettervervolgingen
en belandde zo in een van vaders gevangenissen waar hij ook zijn einde vond. De
-18-
