Eén rondje dansen bestond uit drie gespeelde nummers. Tijdens of na het laatste
nummer ging een van de muzikanten met de hoed rond. "En dan had je altaid van die
linkmiegels," zei Opa, "die d'r halverwege 't leste nummer tussen uit knepe".
Vermoeid en met brandende voeten gingen de muzikanten op huis aan. Tien of meer
kilometers kunnen dan behoorlijk lang zijn. De schoenen gingen uit. Opa vertelde:
"Als je geluk hadde, den was 't nag niet maaid. Want aars most je deur de harde
stoppels an de wegkant lope. En ik heb 't wel d'rs had dat ik blare op m'n pote had,
wantje ware vanzelf gien skoene wend."
Een val van een paard in de Anna-Paulownapolder betekende vrijwel het einde van
Opa's violistencarrière. Zijn gebroken pols werd door de dorpsdokter verkeerd gezet,
zodat hij voor de rest van zijn leven de soepelheid in zijn pols kwijt was. Hij kon niet
zo goed meer spelen en verloor zijn plezier in het spel.
De jaren dertig en veertig
Als kleine jongen kwam ik vaak in het huis in het land. Soms bleef ik slapen. Als ik 's
avonds in de bedstee lag, achter de appelbloesem geschilderde deurtjes op een kier,
kon ik het zachte schijnsel van de petroleumlamp zien. Ik probeerde de sterretjes op
het behang te tellen. De rustige stemmen van Opa en Opie, die nog een spelletje
pandoer speelden, maakten me slaperig.
Opa had een klein gemengd bedrijf. Vijf melkkoeien, een paar pinken, wat schapen en
soms honderd kippen. Daarnaast een paar akkers landbouwgrond.
Op zijn bouw was geen vuiltje te bekennen en zijn beesten zagen er glanzend en
gezond uit. Hij was trots op zijn kleine bedrijf dat hij als dagloner met hard sappelen
bij elkaar had gescharreld.
Het paard
Samen met Tinus Waterdrinker die maar enkele weken per jaar een paard nodig had,
had Opa een paard. Het was een groot beest, hoog op de benen en hij werd "de Vos"
genoemd of vreemd genoeg "de Ket" terwijl hij groter was dan de paarden van de
buren. Het was een narrig beest dat wat chagrijnig keek. Anders dan Opa's koeien en
-26-
Zuiderland 1928
