heel anders geworden; iedereen, rijk of arm, boven de 65 jaar gaat nu mee. Wel zijn er
enkelen die liever thuis blijven en ook die wegens gebreken niet meer mee kunnen. Op
zo'n dag is de hele gemeente één, onverschillig wat voor geloof of richting men ook
aanhangt. Mooi!
In 1948, op 31 mei waren wij 40 jaar getrouwd en op diezelfde dag trad onze dochter
Rita in het huwelijk met Ko Olie Dzn van de Langereis. De boerderij van Dirk stond
een stuk het land in, eigenlijk dichter bij de Oudeweg dan bij de Langereis. Het werd
al met al een groot feest in de grote zaal van Hees en wie denkt dat zo'n bruiloft (een
dubbele nog wel) niet zonder sterke drank, wijn of bier kan, die heeft het mis. De
gasten lieten zich niet onbetuigd. Op een bruiloftsmaal wordt aan alle lekkere dingen
de nodige eer bewezen. Wij schrijven 1948, het was driejaar na het beëindigen van de
oorlog. Voor vele gezinnen was er nog geen sprake van weelde. Eigenlijk in ons gezin
ook niet, maar wij hadden samen met de kastelein voor alles weten te zorgen. Die
maaltijd, zo midden in de nacht, was voor allen een hoogtepunt. Na afloop bleven we
nog enkele uren bijeen en tegen drie uur was de dubbele bruiloft pas ten einde. Ik moet
nog vermelden, dat mevrouw Ada van der Stok-Raat de piano bespeelde en Henk
Dekker, onze buurjongen, de viool.
Nu nog wat over iets dat al eerder plaats vond. In december 1946 had ik met enige
anderen, allen lid van de geheelonthoudersvereniging, een bijzondere belevenis in het
Amsterdamse hotel Krasnapolski. Daar werd onze oude voormalige dominee
Schermerhorn gehuldigd ter gelegenheid van zijn 80e verjaardag. Als verte
genwoordigers van de geheelonthoudersvereniging wilden wij hem feliciteren en een
geschenk aanbieden. Maar het feestcomité liet weten dat er wegens gebrek aan tijd niet
gesproken mocht worden dan door de jubilaris, de voorzitter van het comité en een
voordrachtkunstenares. Ik naar de heren toe en ik zei o.a. 'Kijk eens aan, wij zijn hier
heel uit Nieuwe Niedorp gekomen op deze griezelig koude dag en wij hadden gedacht
dat 't ons vergund zou worden enige ogenblikken te mogen spreken. Schermerhorn is
zo lange jaren, meer dan een derde van een eeuw, onze voorganger geweest. Hij heeft
de geheelonthoudersvereniging opgericht, is jaren voorzitter geweest en zouden wij
hem dan op z'n tachtigste verjaardag geen geschenk mogen aanbieden en dat gaat toch
niet zonder er een woord bij te zeggen..'
Ze lieten zich bepraten en mij werd vergund hem het geschenk te overhandigen en
hem toe te spreken, maar niet langer dan twee minuten. Nu kan een mens in 2 minuten
wel heel wat zeggen, maar thuis had ik wat op papier gezet en uit m'n hoofd geleerd
en dat zou p/m 4 a 5 minuten vergen. Dat kon dus niet meer dienen en ik heb hem toen
maar toegesproken zoals het mij in de mond kwam. Ik weet nog - bijna woordelijk -
wat ik gezegd heb. Het was in de grote zaal van 'Kras' en er waren wel zo'n 7 a 800
mensen en toen het mijn beurt was om naar de jubilaris te gaan, toen klopte mijn hart
in mijn keel. Toch duurde dat niet lang. Zodra ik op het podium stond tegenover onze
grijze prediker zakten de zenuwen en sprak ik vrijuit.
Dit is wat ik gezegd heb:
Beste dominee, allereerst wil ik U, namens de geheelonthoudersvereniging van
Nieuwe Niedorp gelukwensen met Uw tachtigste verjaardag. Twee van de oudste
-22-
